Zima w górach, 1966 r.

"Tak jakoś malować, żeby na jednolitym tle były tylko bardzo jednolite założenia kolorystyczne i napięcia kierunkowe sygnalizujące i w tym tylko znaczeniu określające formę. Uzyska się wtedy prostotę i dynamiczność formy, a jednocześnie to, o co mi najbardziej chodzi, a mianowicie 'ciszę', głos milczenia, kontemplację i ład szalony. Właściwie należy robić jakiś 'kubizm analityczny', ale z metaforycznym aspektem treściowym".
Jerzy Mierzejewski

Dojrzały okres twórczości Jerzego Mierzejewskiego to przede wszystkim nastrojowe, medytacyjne widoki natury, utrzymane w monochromatycznych barwach i zdradzające skłonność do kubistycznej syntezy formy, naznaczone indywidualnym widzeniem i emocjonalnym stosunkiem artysty. Na charakter jego malarstwa z pewnością znaczący wpływ miała praca w Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi, gdzie przez długi czas pełnił funkcję dziekana Wydziału Operatorskiego. Jego fascynacja filmem zaczęła się w końcu lat 40., kiedy to realizował pierwsze filmy artystyczne i dokumentalne, a później także telewizyjne. Fascynowały go miejsca wspólne plastyki i filmu, o których często pisał w tekstach krytycznych i teoretycznych. W malarstwie Mierzejewskiego doskonale widać inspiracje długimi ujęciami i statycznymi kadrami, a każdy z obrazów artysty to subiektywny zapis niepowtarzalnej atmosfery chwili. Specyficzna formuła jego malarstwa wyniknęła również z rodzinnych konotacji. Ojciec artysty - Jacek Mierzejewski - także był malarzem i to jego obrazy, w dużej mierze inspirowane dokonaniami Cezanne’a, wywarły największy wpływ na stylistykę, którą posługiwał się Jerzy. Równie istotny imperatyw to tradycja kubistyczna i to w jej obrębie znalazł Mierzejewski środki wyrazu, którymi posługiwał się, aby nadawać swoim pejzażom wyobraźni syntetyczną formę.

Dojrzałe malarstwo Mierzejewskiego zaczęło się krystalizować w połowie lat 70. "Jego obrazy cechuje szlachetna prostota. Są jakby z innego porządku czasowego. Emanująca z nich cisza i ukojenie są podszyte metafizycznym niepokojem. Więcej. Nie bardzo wiemy, czy mamy do czynienia ze światem rzeczywistym czy ze światem wywiedzionym z pragnień, bądź marzeń sennych. A raczej w obrazach tych spotyka się świat rzeczywisty i wizja artysty stopiona w nową jakość, w realizm wyższego rzędu. (...) Obrazy Jerzego Mierzejewskiego zdają się być poczęte z ducha antyprzypadku, co znaczy, że obraz postrzegany, z natury zmienny, podporządkowany dyktatowi czasu, zostaje umocowany na silnym szkielecie, schowanym w obrazie w postaci geometrycznej struktury. Dzięki temu malarstwu widzimy świat w sposób, jaki wcześniej nie został ujawniony, jaki był dla naszych oczu przesłonięty. W tym widzeniu zawarta jest prawda o czasie przeżywanym w tym właśnie, a nie innym momencie historycznym. Otwiera się zatem perspektywa ponadczasowa, jakaś sugestia aczasowości. To jest właśnie to pożądane kłamstwo, którego nie widzimy, ulegając urokowi i niewidzialnej ‘tyranii’ formy. Dzieła Mierzejewskiego są jakby przesłonięte lekko zakurzonymi rozbłękitnionymi szybami. To za sprawą barw powidokowych. Obrazy wydobyte ze ‘wzrokowej pamięci’, w których zachowało się tylko co najistotniejsze" (Maciej Mazurek, Jerzy Mierzejewski. Malarstwo, rysunek, katalog wystawy w Płockiej Galerii Sztuki, Płock, 2013, s. 14).

W swoich rozważaniach na temat sztuki odwoływał się Mierzejewski do idei malarstwa totalnego, które rozumiał jako dojście w twórczości do ukazywania tego co niewidzialne - uczuć i emocji, będących motorem rzeczywistości. Tworzył wielkoformatowe płótna, szczególnie chętnie podejmował temat pejzażu. Czyste, pozbawione szczegółów widoki poddawał architektonicznej stylizacji, zamieniając je w duże, zróżnicowane kolorystycznymi niuansami płaszczyzny. Kolor w jego obrazach ma znaczenie fundamentalne. Stosował pozornie wąską gamę barwną ograniczoną do zimnych błękitów, zieleni i szarości, które jednak w mnogości uzyskiwanych odcieni tworzą kompozycje niezwykle bogate kolorystycznie. Bez względu na to, czy przedstawiał ludzi czy pejzaże, nadrzędną cechą zawsze była statyczność kompozycji i formalna asceza. Niezależnie od tego płótna Mierzejewskiego posiadają bardzo silny ładunek emocjonalny, są przeniknięte nastrojem melancholii, smutku i poczucia obecności śmierci w świecie.


PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.