Kompozycja 12/72, 1972 r.

"Reliefy Orbitowskiego nie są ponadczasowe - przez co należy rozumieć, że są od czasu uzależnione, podobnie jak ich funkcjonowanie definiowane jest przez kontekst. Mniej istotne staje się więc określanie chronologii ich powstawania, szeregowanie ich w konkretne grupy. Nie zachęca do tego także chłodna numeracja kolejnych realizacji, niewpisująca ich w żadne narracyjne serie opowiadające o rozwoju formy czy osobowości autora. Na pierwszy plan wybija się ich indywidualne istnienie wobec czasowości - każdej pracy z osobna. Te z pozoru perfekcyjne, chciałoby się powiedzieć - maszynowe prace w bliskim oglądzie okazują się tworem ludzkiej ręki. Ujawniają miejsca, gdzie ślad narzędzia ukazuje się z pełną wyrazistością. Niedomalowane powierzchnie, grube pokłady gruntu lub farby rozbijają monolityczną (modernistyczną) ideę. Tu, gdzie spodziewalibyśmy się gładkiej powierzchni, ujawnia się jej chropowatość, tu, gdzie oczekujemy jasnego podziału, ten zdaje się rozmywać. Nie ma tu dehumanizacji, mimo iż autor wielokrotnie podkreślał swoją pozycję dystansu w stosunku do procesu tworzenia. I choć być może przez to obrazy rozmijają się ze swoimi ascetycznymi ideami, nie tracą tak specyficznej i trudnej do określenia szlachetności.
Te miejsca stają się pęknięciem jednolitej konstrukcji, sprawiają, że dzieła jeszcze bardziej intrygują. Nie tylko ujawniają autora, lecz także odkrywają podmiotowość samych obrazów. Umożliwiają również rozpoznanie fizjologii prac Orbitowskiego, zobaczenie ich tkanki jako żywego organizmu zawłaszczającego otaczającą go przestrzeń lub próbującego zamknąć się w sobie, uciec przed naporem bieli otoczenia. Ich fizjologia, zamknięta w czystej wizualności, nieustannie zaprasza nas do kolejnych konfrontacji, do kolejnych podejść i zbliżeń. Próby holistycznego, teoretycznego ujęcia prac upadają" (Michał Zawada, Janusz Orbitowski. Białe plamy, katalog wystawy, Galeria Malarstwa ASP w Krakowie, Kraków 2011, s. nlb.).


W 1967 ukończył studia na Wydziale Malarstwa i Grafiki Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, jest uczniem Adama Marczyńskiego. Od 1970 związany zawodowo z macierzystą uczelnią, w latach 1976-1986 jako adiunkt, w latach 1987-1993 docent, doktoryzował się w 1976, habilitował w 1986. W 1993 uzyskał tytuł profesora sztuk plastycznych. W 2001 został profesorem zwyczajnym. Od 1993 kieruje Katedrą Rysunku ASP. Jest reprezentantem tzw. abstrakcji geometrycznej, uczestniczył w kilkunastu wystawach indywidualnych i ponad stu zbiorowych, od 1991 związany jest z Galerią Starmach.