Kompozycja 1/75, 1975 r.

"(…) Patrząc na obrazy Orbitowskiego łatwo ulec rutynie klasyfikacji. Zamknąć je w zgrabnym sformułowaniu, tak zdawałoby się adekwatnym wobec artysty, którego język plastyczny z pozoru ulegał zaledwie minimalnym przekształceniom. Nietrudno dopowiedzieć sobie słowo cisnące się na usta wielu z widzów. Moderna!
(…) Wierność nauce modernistycznej ikony - Adama Marczyńskiego - na lata określiła działania artystyczne Orbitowskiego, sytuując jego prace w ścisłym, być może nawet ewolucyjnym, ciągu wizualności wyrastającym z doświadczeń pierwszej polskiej awangardy. O tym napisano już wiele być może zbyt wiele, precyzując genezę i zakreślając kontekst spójnego i klarownego œuvre. Być może zapominając o archeologii modernizmu i geście Baudelaire'a, który w 1863 określił nowoczesność jako to, co przemijalne, nietrwałe, jedynie potencjalne, to część sztuki, której druga połowa jest wieczna i odporna na wszystko. A jednak świadomości próbującej przeniknąć w złożoność ich struktury obrazy te same stawiają opór, barierę . Stawiają nas w niezręcznej pozycji, wytrącają z równowagi, wymykając się przestrzeni jasnych sformułowań. Tworzą obszar aporii, której nie da się ominąć klasycznymi sformułowaniami, nic nie wnoszącymi do rozpatrywania płaszczyzny i przestrzeni konkretnych prac. Właśnie gra powierzchni podobrazia i otaczającego go kontekstu stanowi fundamentalny gest artysty, gest, który powraca w setkach pozornie tylko sterylnych monochromatycznych kompozycjach. Próbując choć na chwilę odrzucić historyczne klasyfikację i pewność kontekstualizacji, stajemy przed obrazami. W tym momencie rozpoczyna się bezpośrednia konfrontacja, niezapośredniczona przez palimpsest tekstów. Dodajmy dobrowolna konfrontacja, w której nie będzie zwycięzców i przegranych. To spotkanie, w której stawką jest tylko / aż wizualność i radykalność jej języka" (Michał Zawada, tekst zamieszczony w katalogu wystawy "Janusz Orbitowski. Białe plamy", Galeria Malarstwa ASP w Krakowie, 11. 11. 2011 - 09. 12. 2011, Kraków 2011, s. nlb.).

Ukończył Wydział Malarstwa i Grafiki na ASP w Krakowie. Od 1968 wystawia swoje prace, miedzy innymi w Nowym Jorku. Większość jego obrazów zbudowana jest z rombów i prostokątów. Pod koniec lat 60., artysta nadał swym geometrycznym konstrukcjom - trójwymiarowość; naklejane na powierzchnie tworzą reliefy. Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Malarstwa i Grafiki w pracowni Aadama Marczyńskiego. Dyplom z wyróżnieniem otrzymał w 1967 roku. Jest profesorem zwyczajnym macierzystej uczelni. Miał dwadzieścia wystaw indywidualnych w kraju i za granicą; uczestniczył w ponad stu wystawach zbiorowych reprezentujących nurt abstrakcji geometrycznej. Głównym obiektem zainteresowań Janusza Orbitowskiego są: przestrzeń, światło, ruch i ich wzajemne relacje. Od 1970 roku istotnym środkiem wyrazu jest dla malarza relief. Obrazy Janusza Orbitowskiego znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie, Warszawie, Gdańsku, Wrocławiu, Muzeum Sztuki w Łodzi oraz wielu kolekcjach prywatnych w Polsce, Francji, Szwecji. Niemczech i Stanach Zjednoczonych.


PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.