Kot I z cyklu Cienie, 2008 r.

Antoni Janusz Pastwa to rzeźbiarz wszechstronny, który swój artystyczny potencjał realizuje w różnych technikach. Jego oryginalność wyrasta z twórczego dialogu z tradycją - z poszukiwania formy nie w modelu lub projekcie, lecz bezpośrednio w tworzywie rzeźbiarskim i jego fizycznych właściwościach. Dla efektu finalnego kluczowym staje się tym samym proces tworzenia, w czasie którego artysta podejmuje rozstrzygające decyzje dotyczące każdego z powstających w jego pracowni dzieł sztuki. Jak napisał Piotr Szubert, w pracach Pastwy można znaleźć "niemożliwy do oddania słowami poemat filozoficzny". Rozmyślanie o czasie i przestrzeni i przemijaniu przeplata się tu z rozważaniem natury i właściwości materiału, sensie tradycji, granicach sztuki.
Cykl "Cienie", z którego pochodzi prezentowana praca, to wyjątkowa pozycja we współczesnej rzeźbie polskiej. Odczytując rzeźby z tej serii, odbiorca bazuje na skojarzeniach wywodzących się z jego własnych doświadczeń. Poprzez redukcję środków artystycznego wyrazu artysta dociera do tego, co niezbędne, by móc poruszyć wyobraźnię i intelekt widza. Jak o cyklu "Cienie" powiedział Jan Kucz: "Autor buduje swoje obiekty stosując redukcję środków artystycznego wyrażania do niezbędnych. Pojawia się ruch niosący zamiar myśli wiodącej. Jest w tej pędzącej materii odwaga i rosnące marzenie wyrażania zamysłu w sposób nowatorski. Cała skala rzemiosła artystycznego, cała jego inżynieria techniczna układa się w zgodzie porozumienia celu całego przedsięwzięcia twórczego".
Cień, do którego swoim cyklem bezpośrednio nawiązuje Pastwa, sam w sobie uznawany jest za jeden z najważniejszych aspektów i tematów sztuki. Według Victora Stoichity, teoretyka i historyka sztuki, cień w sztuce europejskiej to element uwiarygodnienia ciała, bryły i przestrzeni. Cień bywa też autonomiczną siłą, symbolem. Przypisywano mu demoniczny charakter - w mitologii i, czerpiącej z niej, sztuce europejskiej wiązany był z tym, co złe i nieczyste. Cień mógł też symbolizować walkę człowieka z jego drugą naturą; wynurzenie się demonicznego alter ego danej postaci. Jak zauważa Stoichita, cień w sztuce figuratywnej bywał wykorzystywany do podkreślania negatywnej strony postaci. W rzeźbie Pastwy tytułowy cień może być interpretowany zarówno jako refleksja nad formą, jak i sensem obserwowanych zjawisk. To, w jaki sposób odbieramy rzeźby tego twórcy, zależy od naszych percepcyjnych możliwości. Jest to sztuka, która szuka widza potrafiącego oderwać się od dosłownego odczytywania rzeczywistości, który posiada dar poetyckiego formowania znaczeń. Jest także przestrzenią filozoficznego pojmowania rzeźbiarskich sformułowań.

Antonii Janusz Pastwa urodził się 26 stycznia 1944 r. w Brzozie k. Kozienic. Uczęszczał do Liceum Plastycznego w Kielcach. Następnie studiował na Wydziale Rzeźby w ASP w Warszawie w latach 1964-1970, najpierw w pracowni prof. Mariana Wnuka, a później w pracowni prof. Stanisława Słoniny. Dyplom uzyskał w 1970. W latach 1974-1981 był asystentem u prof. Słoniny. W 1980 roku został adiunktem. Od 1981 prowadził pracownię kamienia. W 1987 otrzymał tytuł docenta, zaś w 1992 mianowany został profesorem sztuk plastycznych. Od 1995 roku prowadzi pracownię rzeźby na Wydziale Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki. Od 2001 roku prowadzi pracownię dyplomującą na Wydziale Rzeźby. W latach 1990-1996, 1999-2002, 2002-2006 sprawował funkcję Dziekana Wydziału Rzeźby macierzystej uczelni. Członek Rady Programowej Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Wielokrotnie uczestniczył w pracach Jury ogólnopolskich konkursów rzeźbiarskich, niejednokrotnie pełniąc funkcję przewodniczącego. Opiekun artystyczny wielu realizacji przestrzennych.


PODATKI I OPŁATY
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.