Kwiaty, około 1930 r.

Obraz został stworzony w specyficznej, stosowanej przez artystę na przełomie lat 20. i 30. technice mieszanej, w której kontur jest wydrapywany w miękkiej, przypominającej formę gipsową farbie. Oprócz prezentowanej kompozycji w twórczości Jankiela Adlera w podobnej technice wykonane są inne martwe natury. Wymienić należy tutaj przede wszystkim obraz ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie: "Martwa natura z butelką, lustrem i jabłkami w koszyku" (ok. 1930) oraz "Kwiaty na stoliku" (1930) z kolekcji Wojciecha Fibaka. Na wszystkich trzech obrazach Adler posługuje się wygaszoną kolorystyką i rozmytym konturem. Na tle kubistycznej twórczości artysty z okresu międzywojennego wspomniane martwe natury uderzają niezwykłą wrażliwością na barwę i fakturę, zwiastującą w pewien sposób tendencje do abstrakcji, jakie można odnaleźć w nieco późniejszej twórczości artysty. Artystyczna kariera pochodzącego z rodziny chasydzkiej Jankiela Adlera rozwijaa się przede wszystkim w Niemczech. W Polsce malarz był związany z grupą artystów żydowskich Jung Idysz. Początkowo tworzył wielofigurowe, ekspresjonistyczno-symboliczne obrazy inspirowane sztuką El Greca i tradycją żydowską. W latach 20. zwrócił się ku kubizmowi, potem ku abstrakcji. Od 1931 roku miał pracownię na Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie i w tym czasie nawiązał kontakty z Paulem Klee. W 1933 ze względów politycznych, jako "artysta zdegenerowany", opuścił Niemcy i przeniósł się do Paryża. W 1929 w trakcie swojej wizyty w Polsce Adler udzielił wywiadu dla "Literarisze Bleter". W czasopiśmie czytamy: "Już sam dźwięk jego nazwiska - Jankiel Adler - jest programem, podkreśleniem jego narodowości. Dokładnie w taki sam sposób, jak Chagall od Szolem Alejchema, Jankiel Adler pochodzi od Pereca; ludowa prostota i chasydzki rozmach - oto jego droga. Jestem przekonany, mówi Adler dalej, że nadejdzie wkrótce taki czas, kiedy stanie się oczywiste, że zdobycze polityczne nie są w stanie nas uszczęśliwić i stać się trwałymi wartościami. Liczy się duchowy i umysłowy postęp danego narodu. Ludzie bezmyślni i płascy trwają w błędnym przekonaniu, że to ich czas, i rozpychają się łokciami. Wykrzykują, że żyjemy w wieku techniki. Zapominają, że postęp techniczny jest tylko środkiem, a nie celem. Celem jest siła umysłu i szerokie horyzonty" ("Literarisze Bleter", 1929, nr 30, s. 582).

Artystyczną naukę rozpoczął w Polsce, kontynuował ją w Jugosławii - w warsztacie grawerskim. Około 1918 roku zakończył studia w Barmen koło Düsseldorfu u Gustawa Wiethüchtera. Po powrocie do Polski, w okresie 1918-20 współpracował z grupą żydowskich malarzy i poetów Jung Idisz w Łodzi. Od 1924 roku mieszkał poza krajem - w Paryżu, Düsseldorfie, Berlinie, w latach 1929-30 na Majorce i w Hiszpanii, w latach 30-tych ponownie w Paryżu, później w Londynie. Wystawiał w Warszawie, Łodzi, Wrocławiu, Londynie, Nowym Yorku i Edynburgu. Początkowo tworzył obrazy o tematach zaczerpniętych z folkloru żydowskiego, później na jego twórczość miały wpływ dokonania Paula Klee, którego poznał w 1933 roku oraz P. Picassa. Malował martwe natury, portrety i kompozycje figuralne, był również krytykiem sztuki.