Niespodzianka przy kąpieli, 1760

Około 1750 w grafice francuskiej rozpoczął się okres niekwestionowanego panowania Françoisa Bouchera (1703-1770), który jak żaden inny artysta doby rokoka odgadywał najskrytsze marzenia i fantazje rozkapryszonej paryskiej elity towarzyskiej. Jednocześnie w XVIII wieku wzrosła pozycja kobiety, która w sztuce Bouchera zyskała status nieziemsko pięknej boginki, tchnącej erotyzmem, odnajdującej wytchnienie w urokliwych, harmonijnych zakątkach lasów i parków. Artysta odnajdywał się lepiej w roli rysownika niż malarza. Zgodnie z własnymi słowami stworzył ponad dziesięć tysięcy rysunków, ciągle poszerzając i doskonaląc warsztat, zyskując uznanie i popularność dzięki łatwości, z jaką kreślił płynne linie, współgrające z subtelnymi efektami świetlnymi i krągłościami kobiecych kształtów. Większość jego dzieł spopularyzowanych zostało w postaci grafik.
Oferowana grafika pochodzi z serii sztychów dedykowanych słynnej Madame de Pompadour - markizie i oficjalnej metresie króla Francji Ludwika XV. Królewska kochanka, najbardziej wpływowa kobieta na francuskim dworze swego czasu, upodobała sobie malarstwo Bouchera, przydzielając artyście rolę prywatnego portrecisty. Znane są liczne wizerunki markizy, zarówno bardziej oficjalne, jak i tchnące erotyzmem, fantazyjnie zaaranżowane sceny pastoralne czy mitologiczne, w których udział Madame w roli zakochanej pasterki czy kąpiącej się nimfy pozostawiał pole do domysłów i plotek. Hrabia Dufort du Cheverny pisał o niej: "Nie było takiego mężczyzny, który nie zechciałby mieć jej za kochankę, gdyby leżało to w jego mocy. Była wysoka, lecz niezbyt wielka; jej twarz była okrągła, a rysy miała regularne i wspaniałą cerę; śliczne dłonie i ramiona; oczy nie za duże, lecz nigdy nie widziałem drugich tak świetlistych, rozmigotanych i pełnych humoru. Cechowała ją krągłość gestów jak i figury. W jej obecności gasły wszystkie kobiety, nawet te najpiękniejsze".
Jean Daullé (1703 - 1763)- francuski grafik doby późnego baroku, od 1742 członek Akademii; uznanie zdobył dzięki biegłości warsztatowej, z jaką odtwarzał dzieła nie tylko słynnych artystów swego czasu (Davida, Rigauda, Bouchera, Verneta, Poussina), ale także mistrzów malarstwa europejskiego epok wcześniejszych (Correggia, Rembrandta, Rubensa, Van Dycka).