W hołdzie P. Breuglowi, 1987 r.

"Źródeł sztuki Tarasina upatrywać trzeba w dialogu artysty z rzeczywistością potoczną i kosmosem, z przyrodą i sztuką, a przede wszystkim w matematyce i filozofii (...) jego twórczość nie jest ograniczona rygorystycznie zakładanym programem czy przyjętym wzorcem formalnym. Pozostaje na tyle swobodna i otwarta, by - obok jej właściwego, osobliwego i niepowtarzalnego rodzaju - pojawiło się w niej to, co aktualnie twórcę zafrapowało (...) fragment dostępnej oczom rzeczywistości, albo też echa obrazów ulubionych jego malarzy, jak P. Bruegel albo Mu k`i. Czego wszakże nie wolno zaniedbać w tej wypowiedzi o malowanych i rysowanych traktatach Tarasina na temat uniwersum i nie najważniejszego w nim miejsca człowieka - to podkreślenia, iż rzadko który z wykładów filozoficznych artystów bywa, jak ten, urzekający urodą". (Bożena Kowalska, "Projekt" 1989, nr 2, recenzja z okazji wystawy w 1989 w Karlowych Varach)

W prezentowanej pracy interesujące jest przenikanie się dwóch porządków: realnego pejzażu widzianego "po Brueglowsku" z góry i świata abstrakcyjnych znaków-symboli, typowego dla artysty. W latach 80. przedmioty Tarasina stały się masywniejsze, bogatsze, bardziej rozbudowane. Wokół nich pojawiły się jaśniejsze w kolorze aury. Jana Tarasina zawsze interesował świat przedmiotów. Zaczął od realistycznego zapisu przedmiotów, które redukował, upraszczał, aż powstał cały system znaków abstrakcyjnych i zbliżonych do abstrakcyjnych. Są to znaki-przedmioty, znaki-symbole, ślady kształtów wziętych z bezpośredniej, otaczającej nas rzeczywistości, przypominające litery nieistniejącego alfabetu. W przestrzeni obrazów Tarasina rozgrywają się skomplikowane i wielowątkowe akcje. Przedmioty i ludzie, a raczej znaki przedmiotów i ludzi, uproszczone i skondensowane, doprowadzone do plamy barwnej, grupują się i rozpraszają zgodnie z wewnętrzną logiką kompozycji. Zasadą malarstwa Tarasina jest budowa układów z przedmiotów, szukanie reguł rządzących tymi układami i rozbijanie ich. Cząstki te, znaki-przedmioty występują na jego płótnach w pewnych porządkach, na ogół w poziomych ciągach o mniejszym lub większym zagęszczeniu. Czasami warstwy nakładają się na siebie lub przenikają się ze sobą. Jak w tym obrazie, który budowany jest na wzajemnym przenikaniu się realistycznego "tła" i odrealnionych, fruwających symboli.