Kręgi, 2004 r.

"W Tarasinowych obrazach przestrzeń, gdzieniegdzie pulsująca światłem, przesycona jest potencjalną energią. Za chwilę w na poły przezroczystej, wibrującej, zagęszczonej przestrzeni rozegra się spektakl narodzin nowych form. Formy pośrednie, pomiędzy pustką a rzeczą, nasycone są potencjalnym bytem. A przecież w naszym codziennym postrzeganiu rzeczywistości bycie i niebycie, materia i pustka, pełnia i próżnia to dwie skrajne odrębności. To myślenie zakorzenione w europejskiej tradycji, atomizmie Demokryta, Newtona - opokach dotychczasowej nauki. Jednak ta współczesna postrzega je jako współzależne, niedające się odróżnić części jednej całości. To, co nas fizycznie otacza, jak i wszelkie zjawiska to chwilowe przejawy znajdującej się u podstaw świata, być może przesyconej świadomością, jedni. Podobnie, wedle myśli taoistycznej, autentyczny byt rzeczy nie jest sprowadzany do bytu (wu) ani do niebytu (yu), lecz stanowi ich wzajemne jednoczenie się. (...) Artysta nigdy nie zgłębiał dokładnie tajników dalekowschodniej filozofii, z właściwym sobie dystansem do wszelkich mód. Jednak choć wibrująca energią, nasycona potencjalnym bytem przestrzeń Tarasina jest po prostu tylko częścią wszechogarniającej jedności, to pozwala on nam odczuć, że pustka jest twórcza, a dźwięk wywodzi się z ciszy. Wyciszona emocjonalnie rzeczywistość `Wylęgarni przedmiotów` i `Dojrzewających przedmiotów` jest w ciągłym procesie narodzin i zamierania. To rzeczywistość pozbawiona krańcowości. (...) Forma i pustka, energia i materia, istnienie i nieistnienie - to niektóre z przeciwstawnych pojęć, poza które, podobnie jak współczesna nauka czy myśl dalekowschodnia, zdaje się wychodzić rzeczywistość Tarasina. Wychodzić wedle potocznego chińskiego powiedzenia: `Gdy rzecz osiągnie swój kraniec, zmienia się w swoje przeciwieństwo`. Świat to żywioł stawania się, ruch od jednych wartości ku drugim. [Tarasin] chwyta rzeczywistość niejako w zaraniu bądź kulminacji wszelkiego dziania się. To nieskończona księga przemian, stąd jej status otwarty, niewyjaśniony, nienazywalny..." (Izabela Mizerska, Spotkania z Tarasinem, [red.] Zbigniew Chlewiński, Jacek Czuryło, Marek Pietkiewicz, Płock 2007, s. 25-26).


W 1951 ukończył malarstwo w krakowskiej ASP w pracowni prof. Zbigniewa Pronaszki. Jako student zadebiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w latach 1948-49. Od 1962 jest członkiem Grupy Krakowskiej. W 1974 podjął pracę pedagogiczną w warszawskiej ASP, a w latach 1987-90 był rektor tej uczelni. W 1984 otrzymał Nagrodę im. Jana Cybisa. W 1995 w warszawskiej Zachęcie miała miejsce monograficzna wystawa prac artysty.