Kontynuacja, 1987 r.

Jako przełom w swojej twórczości Jan Tarasin wskazuje rok 1966, kiedy to zmęczony różnorodnością elementów w dotychczasowych kompozycjach zrozumiał, że pragnie dążyć do uproszczenia, ujednolicenia form i wydobycia pewnej uniwersalności. Prezentowana praca jest efektem tej dążności: pochodzi z okresu dojrzałej pracy twórczej Tarasina i chociaż dostrzec w niej można obłe, nieco embrionalne kształty znane z poprzednich dekad, to zmierzają one coraz bardziej w stronę abstrakcyjnego znaku. Znaki te składają się na rodzaj paralingwistycznego systemu, stanowiącego spójny malarski język, który czyni prace Tarasina tak charakterystycznymi, a jego samego - wolnym od porównań i niezależnym od jakichkolwiek nurtów czy szkół artystycznych.
Do zbudowania języka, który napędza obrazy takie jak "Kontynuacja", artystę skłoniła chęć zrozumienia mechanizmów rządzących światem. Jest to jednak język na wskroś malarski i plastyczny, obarczony fizycznym wręcz ciężarem. Formy, które wchodzą w jego skład, mają swój ciężar, fakturę i gęstość. Powstały na kształt rzeczywistych procesów system Tarasina jest zarazem uporządkowany - oparty na pewnym stałym rytmie i podległy hierarchizacji - oraz dynamiczny, czyli pełen dramatycznych zmian i nieoczekiwanych zaburzeń. Tytuł prezentowanej pracy nie oznacza, że ciąg zdarzeń w jej kompozycji możemy przewidzieć. Artystę fascynuje naukowość, jednak nigdy nie ufa jej w pełni. Wnikliwa analiza zjawisk naturalnych i społecznych każe mu wątpić w niezawodne zasady i w pełni zdefiniowane kategorie.
Porządek, któremu podlegają kompozycje Tarasina, zezwala na wyjątki; jego system jest elastyczny, wypracowany na obserwacji przyrody, nie zaś w warunkach klinicznych. Artystę fascynują w takim samym stopniu możliwe do wyodrębnienia, powtarzalne schematy, co anomalia i nietypowe ciągi przyczynowo-skutkowe. Innymi słowy, malarstwo Tarasina charakteryzują zarówno chłodny zmysł analityczny i empatia, a nade wszystko jest ono motywowane rozważaniami natury filozoficznej. Nie bez powodu prace takie jak "Kontynuacja" porównywane były zarówno do muzycznych partytur, jak i elektrokardiogramów - są one połączeniem zaplanowanych i przypadkowych zdarzeń.
Przeróżne serie, ciągi elementów, wyliczenia i układy interesowały Tarasina od najwcześniejszych lat pracy artystycznej, przy czym zmieniały się kształty elementów, stopień ich uproszczenia, oraz relacje przestrzenne, w jakich je umieszczał. Czasami składowymi jego kompozycji były najprostsze figury geometryczne, innym razem były to formy organiczne; w kilku przypadkach można się w nich doszukać podobieństwa do liter alfabetu. Swoje obserwacje zapisywał w słynnych "Zeszytach", czyli kolekcji autorskich zdjęć i szkiców zbieranej przez kilka lat od połowy lat 70. Służyłu mu za osobisty pamiętnik i zarazem wzorzec prac malarskich. W dostrzeżeniu mechanizmów przyrody, niezauważalnych na pierwszy rzut oka, pomagała mu fotografia.
Jan Tarasin pragnął stworzyć styl malarski niemający analogii. Działał według samodzielnie wypracowanych reguł. Od figuracji odszedł w drugiej połowie lat 50., wkrótce po ukończeniu studiów w krakowskiej ASP pod kierownictwem profesora Zbigniewa Pronaszki. Od lat 60. był członkiem Grupy Krakowskiej, zachowując jednak autonomię i ciągłość swoich artystycznych poszukiwań. Wykładał na Wydziale Architektury Wnętrz macierzystej uczelni, a od 1974 roku - na Wydziale Malarstwa akademii w Warszawie. Za swoją działalność artystyczną i pedagogiczną otrzymał wiele nagród, w tym Nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida (1976) i Nagrodę im. Jana Cybisa (1984).


W 1951 ukończył malarstwo w krakowskiej ASP w pracowni prof. Zbigniewa Pronaszki. Jako student zadebiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w latach 1948-49. Od 1962 jest członkiem Grupy Krakowskiej. W 1974 podjął pracę pedagogiczną w warszawskiej ASP, a w latach 1987-90 był rektor tej uczelni. W 1984 otrzymał Nagrodę im. Jana Cybisa. W 1995 w warszawskiej Zachęcie miała miejsce monograficzna wystawa prac artysty.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.