Zima w Zakopanem

Jan Stanisławski, jeden z najważniejszych malarzy Młodej Polski, zasłynął jako twórca niewielkich, często malowanych na wieczkach pudełek po cygarach pejzaży. Prezentowana praca jest przykładem takiego właśnie małoformatowego dzieła. Pozbawiony sztafażu zimowy pejzaż odznacza się typowym dla artysty stylem: syntetyzacją form, subtelną gamą barw, ciekawymi kontrastami faktur. W malarstwie Stanisławskiego to jednak nie formalne wartości obrazu wydają się najistotniejsze, ale efekt, jaki wywiera on na widza. W pierwszej dekadzie XX wieku wielu literatów związanych z Krakowem (Przybyszewski, Żeromski, Sterling) próbowało wytłumaczyć fenomen sztuki Stanisławskiego. Szczególnie ciekawie pisał o nim Miriam Przesmycki, w charakterystycznym dla siebie młodopolskim stylu: "Krajobrazy Stanisławskiego ŚPIEWAJĄ. I oto nie dla jasności barw jedynie, która dałaby się wytłumaczyć szczęśliwym (a rzadkim u nas jeszcze) ominięciem studiów w epoce monachijskich recept i sosów - lecz dla całego wewnętrznego charakteru swego. Stanisławski jest - pośród pejzażystów polskich - najbezinteresowniejszym, najczystszym czcicielem natury - nie w jej szczegółach, cechach lokalnych, malowniczościach, zbieżnościach z subiektywnymi twórcy uczuciami, nie w jej niezmiennej materialności, która optycznie jest tylko złudzeniem, lecz w jej nieuchwytnej istocie, w jej wszystko ożywiającej, wszystko barwiącej, wszystko co chwila przemieniającej, we wszystkim śpiewającej duszy, którą jest - światło.

Ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim oraz w Instytucie Technologicznym w Petersburgu. Malarstwa początkowo uczył się w Klasie Rysunkowej W. Gersona w Warszawie, następnie w latach 1884-85 w Paryżu u E. Carolusa-Durana. Odbył wiele podróży artystycznych m. in. do Włoch, Hiszpanii, Austrii i Czech. W 1895 roku przebywał w Berlinie i współpracował z W. Kossakiem przy realizacji panoramy "Przejście przez Berezynę". W 1897 zamieszkał w Krakowie, gdzie wykładał malarstwo krajobrazowe w Szkole Sztuk Pięknych. Jako pedagog w pracowni pejzażowej wprowadził metodę studiów plenerowych, która dała początek rozwoju tego gatunku malarstwa w sztuce polskiej na początku XX w. Był współzałożycielem TAP "Sztuka". Malował przede wszystkim małe, nastrojowe, syntetyczne pejzaże o szerokiej plamie barwnej.