Zakopane, 1901 r.

POCHODZENIE:
- spuścizna po artyście - Janina Stanisławska, Kraków
- dom aukcyjny Polswiss Art, grudzień 2000
- kolekcja prywatna, Warszawa

Jan Stanisławski po raz pierwszy ujrzał Tatry w 1884 roku. Do Zakopanego udał się z Krakowa góralskim wozem przyjaciela. Przyjaciel wyprawy, Marian Wawrzeniecki, opisał ją na kartce z pamiętnika opublikowanej na łamach "Przeglądu Tygodniowego" z 1897 (Sylwetki artystyczne. Jan Stanisławski [Kartka z pamiętnika]). Owocem podróży były pierwsze szkice tatrzańskie. W prezentowanej pracy Stanisławski doprowadza do syntezy tego, co w naturze istotne, bowiem piękno przyrody odbierał intuicyjnie. Wystarczało zatem kilka wyprawionych pociągnięć pędzla, aby trafnie oddać iluzję pejzażu. W prezentowanej pracy widoczna jest jakże charakterystyczna dla Stanisławskiego wypracowana konstrukcja kompozycji: układ przestrzenny wyznacza prosta linia horyzontu, która oddziela bezkres pól od kłębiących się nad nimi chmur. Bujna przyroda w odcieniu nasyconej zieleni otwiera scenę dla rdzawo czerwonych pagórków i ledwie zaznaczonego, malowanego wspaniałym błękitem kobaltowym, pasma gór. Dominantą kompozycji są niewątpliwie chmury, łączniczki pomiędzy tętniącą ziemią i dalekim niebem. Pędzące i ciężkie, mogłyby budzić grozę, gdyby nie ich delikatna perłowo-złota tonacja. "W okresie krakowskim, po roku 1897, talent Jana Stanisławskiego dojrzał owocując setkami prawdziwych chef d'oeuvre'ów - doskonałych czystych pejzaży, będących opisami samej natury pełnej powietrza, przestrzeni, pozbawionej jakiejkolwiek anegdoty, jakichkolwiek aranżowanych scen rodzajowych, sztafażu" (Stefania Krzysztofowicz Kozakowska, Jan Stanisławski i jego uczniowie, Kraków 2004, s.17). W ten sposób malował powietrze w złotym okresie sztuki niderlandzkiej Jacob van Ruisdael. Można przypuszczać, że jego pejzaże o wysokim ładunku emocjonalnym i głębokim symbolizmie stały się inspiracją dla przebywającego wówczas w Sankt Petersburgu Stanisławskiego. Zbiory Ermitażu wywarły na nim ogromne wrażenie, większe zgoła niż lekcje matematyki w Instytucie Technologicznym w Sankt Petersburgu i odnoszone na tym polu sukcesy. Nie dziwi zatem, że malując chmury wykrzykiwał w obecności uczniów: "Patrzcie, moi kochani, na niebo, na te pędzące impertynencko chmurki olśniewające, na ten błękit mieniący się fioletem czy szmaragdem - to symfonia - Niebo daje koncert" ( Jan Stanisławski).

Ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim oraz w Instytucie Technologicznym w Petersburgu. Malarstwa początkowo uczył się w Klasie Rysunkowej W. Gersona w Warszawie, następnie w latach 1884 - 1885 w Paryżu u E. Carolusa - Durana. Odbył wiele podróży artystycznych m. in. do Włoch, Hiszpanii, Austrii i Czech. W 1895 r. przebywał w Berlinie i współpracował z W. Kossakiem przy realizacji panoramy "Przejście przez Berezynę". W 1897 r. zamieszkał w Krakowie, gdzie wykładał malarstwo krajobrazowe w Szkole Sztuk Pięknych. Jako pedagog w pracowni pejzażowej wprowadził metodę studiów plenerowych, która dała początek rozwoju tego gatunku malarstwa w sztuce polskiej na początku XX w. Był współzałożycielem TAP "Sztuka". Malował przede wszystkim małe, nastrojowe, syntetyczne pejzaże o szerokiej plamie barwnej.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.