Pejzaż

"Krajobrazy Stanisławskiego ŚPIEWAJĄ. I oto nie dla jasności barw jedynie, która dałaby się wytłumaczyć szczęśliwym (a rzadkim u nas jeszcze) ominięciem studiów w epoce monachijskich recept i sosów - lecz dla całego wewnętrznego charakteru swego. Stanisławski jest - pośród pejzażystów polskich - najbezinteresowniejszym, najczystszym czcicielem natury - nie w jej szczegółach, cechach lokalnych, malowniczościach, zbieżnościach z subiektywnymi twórcy uczuciami, nie w jej niezmiennej materialności, która optycznie jest tylko złudzeniem, lecz w jej nieuchwytnej istocie, w jej wszystko ożywiającej, wszystko barwiącej, wszystko co chwila przemieniającej, we wszystkim śpiewającej duszy, którą jest - światło. Krajobrazy Chełmońskiego, nawet pozbawione stafażu, tchną przede wszystkim ukochaniem ziemi rodzinnej, nie natury jako takiej, lecz tego, co jest w niej swojskim, naszych stepów, naszego nieba, naszych łąk i moczarów, naszych lasów i śniegów, naszych deszczów i wichrów, naszych bocianów i komarów, całego naszego sielskiego żywota, którego wielkim godzi się go nazwać idyllistą. Szerokich Millet'owskich linii epikiem jawi się w swych sceneriach tatrzańskich i ukraińskich Wyczółkowski. Ruszczyc wnosi w naturę subiektywne pierwiastki, poczucie czy pragnienie potęgi heroicznej, oraz nie pozbawiony romantycznego odcienia patos tragiczny, Malczewski zaziemskie, wizyjne, symboliczne za podłoże alegoriom swym daje pejzaże. Tetmajer jest nowelistą wsi, zbóż, dożynków, procesji, Fałat - rodzajowcem lasów i śniegów przeważnie. Stanisławski widzi tylko światłości falowanie , tylko plam barwnych przelewność, tylko sylwet ruchliwy charakter, tylko wiązanie tych zasadniczych pierwiastków optycznych w zamknięte, niby muzyczne frazesy. Przedmioty, szczegóły, bryłowatości nie istnieją dlań - istnieje w nich tylko to, co zaznacza się w świetle, tylko GRANIE ich w słońcu czy cieniu, a granie nie tylko akordowe, ile raczej melodyjne, w szeregu śpiewnie następowych rozwijające się tonów. Ale i w dzisiejszym kole luministów par excellence, Stanisławski wyraźnie i zupełnie odrębne zajmuje stanowisko. Nie bada on światła dla samego badania, wyłącznie - że tak powiem - poznawczego; nie ugania się również za jakąś oderwaną, poza wszelkimi zetknięciami z materialnością, jego istotą: nie rafinuje, nie dobiera, nie tworzy niezwykłych symfonizacji świetlnych; intuicyjnie chwyta dźwięczne, pełne, ale jednogłosowe raczej, wygrywane przez słońce pośród natury pieśni - i te z całą prostotą, z całą raźną świeżością w maleńkich swych zaklina obrazkach. Jeżeli Al. Gierymski jest nieubłaganym analistą i logikiem świateł, dążącym jedynie do rzeczowości i prawdy; Cl. Monet - orkiestratorem takich szalonych, oślepiających przepychów i orgii słonecznych, że we wściekłym ich wibrowaniu ulatniają się niekiedy resztki rzeczywistości, sylwety i barwy nawet i pozostaje jakiś wielki liryczny sen o światłości; Whistler - poeta wyrafinowanych, ściszonych, odcieniowych raczej, niżeli barwnych harmonizacyj - Stanisławskiego nazwać by można pogodnym, bukolicznym melodystą wędrówek światła po ziemi. Obrazy Gierymskiego mówią, lub od czasu do czasu namiętnym buchną okrzykiem... feerie Monetowskie dzwonią kaskadami, arpedżiami, pizzikatami migotliwych rozpyleń świetlnych; nokturny i harmonie Whistlera cichymi, głębokimi szemrzą akordami; pejzaże Stanisławskiego śpiewają... jak czysty, wdzięczny glos niewidzialnej, gdzieś, śród rozłogów stepowych, dziewczyny... Śpiewają jak szumy i dumki ukraińskie..."
ZENON PRZESMYCKI O MALARSTWIE JANA STANISŁAWSKIEGO, [za:] WIESŁAW JUSZCZAK, JAN STANISŁAWSKI, WARSZAWA 1972, s. 27

Ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim oraz w Instytucie Technologicznym w Petersburgu. Malarstwa początkowo uczył się w Klasie Rysunkowej W. Gersona w Warszawie, następnie w latach 1884 - 1885 w Paryżu u E. Carolusa - Durana. Odbył wiele podróży artystycznych m. in. do Włoch, Hiszpanii, Austrii i Czech. W 1895 r. przebywał w Berlinie i współpracował z W. Kossakiem przy realizacji panoramy "Przejście przez Berezynę". W 1897 r. zamieszkał w Krakowie, gdzie wykładał malarstwo krajobrazowe w Szkole Sztuk Pięknych. Jako pedagog w pracowni pejzażowej wprowadził metodę studiów plenerowych, która dała początek rozwoju tego gatunku malarstwa w sztuce polskiej na początku XX w. Był współzałożycielem TAP "Sztuka". Malował przede wszystkim małe, nastrojowe, syntetyczne pejzaże o szerokiej plamie barwnej.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.