Z cyklu Bestiarium, 1963 r.

W 1963 roku w sztuce Jana Lebensteina następuje metamorfoza. Wariacje na temat ludzkiej figury, które tworzył od 1954 roku, ustępują miejsca formom zwierzęcym. Rozpoczyna się okres pracy nad cyklem "Bestiarium". W pracach tych wertykalizm przechodzi w horyzontalizm, graficznie precyzyjny rysunek ustępuje miejsca gruboziarnistej, mięsistej masie malarskiej. Lebenstein zdecydował się odejść od motywu figury ludzkiej rozpiętej na pionowej osi obrazu, mimo że zapewnił mu on międzynarodowy sukces. Figury osiowe przyniosły mu pierwszą nagrodę na Biennale de Paris w 1959 roku, a w konsekwencji stypendium rządu francuskiego, umożliwiające wyjazd z PRL i osiedlenie się w Paryżu. "Bestiarium" Lebensteina stanowią obrazy olejne powstające od 1963 do 1965 roku. Niepodzielnie królują w nich zwierzęta. Bohaterami wcześniejszych cyklów tzw. figur hieratycznych, figur kreślonych i figur osiowych są przetworzone postacie ludzkie, będące jednak równocześnie, jak pisze Joanna Polakówna, ,,preparatami protozoomorficznymi" o naturze ,,owadziej i groźnej". Malarz mówił jednak: ,,Nie ma czystej biologii, jest zawsze związana z psychiką".
Prace z cyklu "Bestiarium" zostały po raz pierwszy pokazane na dwóch wystawach indywidualnych we Włoszech: w Galleria Profili w Mediolanie (do 23 X 1963), w Galleria l`Obelisco w Rzymie (5-23 XI 1963); następnie w 1964 r. w Amsterdamie w Galeii d`Endt, w Brukseli w Palais des Beaux-Arts, w Antibes w Musee Grimaldi, w 1964 r. zostają wystawione w cyklu "Peintures abominables" w Galerie Lacloche w Paryżu. Później obrazy te są wielokrotnie wystawiane i zestawiane z innymi pracami malarza w różnych konfiguracjach. Aktualnie oglądać można prace z tego cyklu na monograficznej wystawie "Jan Lebenstein. Obrazy i gwasze z kolekcji Muzeum Narodowego we Wrocławiu" (2 kwietnia - 10 sierpnia 2014) w Muzeum Narodowym we Wrocławiu.
Studiował w warszawskiej ASP w pracowni A. Nachta-Samborskiego. Debiutował na wystawie "Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi" w warszawskim Arsenale w 1955. Był związany z prowadzonym przez Mirona Białoszewskiego Teatrem na Tarczyńskiej. Po otrzymaniu Grand Prix na 1. Międzynarodowym Biennale Młodych w Paryżu w 1959 osiedlił się we Francji. Natchnienie czerpał z kultury i tradycji światowej sztuki, fascynowały go archaiczne cywilizacje, inspirowały starożytne mitologie, a także Biblia. W swoich dziełach przekazywał apokaliptyczną wizję świata. W pracach z cyklu "lekcja zoologii" tworzył własną wersję mitu o pochodzeniu człowieka. Portretował przedstawicieli "ludzkiej fauny" i "prehistoryczne" zwierzęta. Powstał w ten sposób rodzaj bogatego barokowego bestiarium. W latach 70. i 80. malował głównie gwasze i obrazy temperą. Do Polski wrócił przed śmiercią, w latach 90.