Hommage à B. SZ., 1968 r.

Lata 50. i 60. były okresem, w którym na plan dalszy w twórczości Lebensteina schodziły figury osiowe, ustępując miejsca malarstwu figuratywnemu. Od 1959 r. Lebenstein przebywał w Paryżu, a jego nieodłączną lekturą było wydanie dzieła Schulza z 1957 roku, w którym zamieszczone były rysunki do "Sanatorium pod Klepsydrą" z przedwojennego wydania. Lebenstein, tworząc własną mitologię, której bohaterami byli ludzie, zwierzęta, kłębowiska wynaturzonych ciał, niewątpliwie czerpał dużą inspirację z twórczości Brunona. W tym czasie nie był on zresztą jedynym artystą zafascynowanym symboliczną twórczością Schulza. Do jego sztuki nawiązywał otwarcie Roman Cieślewicz (kolaże poświęcone Schulzowi) czy Witold Gombrowicz (wstęp do francuskiego wydania "Pornografii").
Prezentowana praca, namalowana w 1968 roku, wydaje się dialogiem z Schulzowską "Xięgą bałwochwalczą" zawierającą serię szokujących moralnie i obyczajowo przedstawień, w których kobiety to wyidealizowane boskie istoty dominujące nad mężczyznami, emanujące erotyzmem i posiadające władzę. Mężczyźni zaś, ślepo wpatrzeni w te boskie istoty, są im w pełni oddani, im poddani, leżą u ich stóp i bezwstydnie zabiegają o ich względy.
"Hommage à B.Sz." to obraz, którego powierzchnię wypełnia siedząca na osi postać kobieca. O ponadnaturalnej skali jej nagiego ciała świadczy kontrast pomiędzy nią a malutkim, sięgającym jej zaledwie do kolan mężczyzną. Samiec, w pełni jej oddany, chowa się za założonymi rękami, czarnymi okularami, skrywa się pomiędzy nogami "bogini". Bohaterka przedstawienia spogląda na widza, wabiąc go i intrygując spojrzeniem.
W pracy "Hommage à B.Sz." nawiązanie do twórczości Brunona Schulza jest oczywiste. Lebenstein namalował jednak wiele obrazów, w których z łatwością możemy się doszukać analogii do perwersyjnych scen "Xięgi bałwochwalczej" ("Szpital", 1966; "Kobieta i faun", 1966; "Scène domestique", 1967; "Matrimonium I", 1967; "Au galop", 1969).

Malarz i grafik. Studiował w warszawskiej ASP w pracowni Artura Nachta-Samborskiego. Debiutował na wystawie "Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi" w warszawskim Arsenale w 1955 roku. W 1959 otrzymał Grand Prix na I Międzynarodowym Biennale Młodych w Paryżu za cykl obrazów figury osiowe. Od tego czasu mieszkał na stałe w Paryżu. W kolejnych latach tematy czerpał z literatury starożytnej, mitologii, Biblii. Stworzył cykl poświęcony wyobrażeniom prehistorycznych zwierząt. Związany był ze środowiskiem paryskiej "Kultury", m. in. ilustrował wydawane tam opowiadania Gustawa Herlinga-Grudzińskiego. W 1976 otrzymał Nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego z Nowego Jorku, a w 1987 otrzymał niezależną Nagrodę im. Jana Cybisa. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Krakowie i Poznaniu oraz w Museum of Modern Art w Nowym Jorku i Nationale d`Art Moderne w Paryżu.