Portret młodzieńca [Apollo], l. 30. XX w.

Malując miniaturowy portrecik młodego mężczyzny artysta zmodyfikował klasyczną ikonografię starożytnego boga piękna, światła, muzyki, patrona sztuki i poezji, przewodnika muz, jednocześnie najmłodszego pośród olimpijskiego zgromadzenia bogów (brak łuku i liry). Przy neorenesansowej formie popiersia o modelowanych laserunkowo rysach twarzy i linearnych, "ostro ciosanych" fałdach szat, artysta nie zapomniał bowiem o charakterystycznym dla wizerunków Apolla uczesaniu (por. Apollo Belwederski) - smukłą, androgeniczną twarz otaczają skręcone, złote pukle, część kosmyków została spięta na czubku głowy złotą broszką, tworząc rodzaj oryginalnej, kokardy czy koka. Także okalająca ramiona tkanina przywodzi na myśl luźno narzucone draperie antycznych bohaterów.
Jan Kaczmarkiewicz (1904 - 1989) - polski malarz, historyk sztuki, pedagog. Studiował historię sztuki i architekturę klasyczną na Uniwersytecie Poznańskim. W 1929 wykonywał ilustracje do pism katolickich. Po uzyskaniu stypendium w 1932 wyjechał na studia malarskie do Wilna, gdzie kształcił się na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego pod kierunkiem Ludomira Sleńdzińskiego. Po wojnie podjął pracę dydaktyczną w Wilnie, a po wysiedleniu Polaków z Wilna - w Bytomiu i Katowicach. Od 1959 był członkiem ZPAP.
W pracach Kaczmarkiewicza zdumiewa wprawność warsztatowa, perfekcja rysunku, niezauważalnych gołym okiem, milimetrowych pociągnięć pędzelka, przywodzące na myśl malarstwo miniaturowe. Artysta, na wzór swojego mistrza, inicjatora "szkoły wileńskiej" - Ludomira Sleńdzinskiego, prowadził dialog z tradycją artystyczną i warsztatową. Sięgając do estetyki i warsztatu włoskiego quattrocenta, podkreślał modelunek twarzy, włosów, muskulatury ciała swoich modeli rozbielonym laserunkiem imitującym trójwymiarowość form i aksamitną gładkość skóry. Swoje dzieła sygnował często w języku włoskim: Giovanni Kaczmarkiewicz. Zarówno wcześniejsze studia na wydziale architektury klasycznej, jak i kontakty ze środowiskiem neoklasyków "szkoły wileńskiej", zaowocowały fascynacją sztuką antyczną i śródziemnomorską. Częstym tematem jego obrazów były akty męskie i portrety młodzieńców, a ulubionymi motywami elementy architektury wileńskiej.