Zaćmienie, 1974 r.

W okresie, w którym powstała prezentowana praca, działalność artystyczna Jana Dobkowskiego uległa znaczącym przekształceniom. Czerwonofigurowe kompozycje na zielonym tle, dzięki którym zyskał znaczną popularność, przestały pojawiać się na płótnach artysty w 1972 roku. W tymże roku autor "Zaćmienia" wyjechał do Stanów Zjednoczonych na stypendium Fundacji Kościuszkowskiej. Podczas wystawy w Bodley Gallery w Nowym Jorku Dobkowski, obok znanej szerokiej publiczności płócien (spośród których jedno - "Podwójna dziewczyna" - znalazły się w kolekcji Guggenheimów), umieścił kolorowe figury wycięte z płyt pleksiglasu. Był to kolejny w dorobku artysty eksperyment budowania form w przestrzeni, tym razem z wykorzystaniem innej kolorystyki - bardziej syntetycznej. Artysta nie powrócił już do kompozycji czerwono-zielonych, rozpoczął nowe rozważania nad kolorem i sposobami wydobycia głębi.

To właśnie w połowie lat 70. styl Dobkowskiego zmienia się. Utrzymana w chłodnych odcieniach granatu i zieleni kompozycja "Zaćmienia" to już nowy etap twórczości, choć nadal zawiera elementy znane z abstrakcyjnego języka, którym posługiwał się artysta. Odnajdujemy tu wątki erotyczne, może nawet pierwotne i rytualne, uznawane przez Dobkowskiego za ukłon w stronę natury - wibrujące, nieco secesyjne, finezyjne formy mogą wyobrażać ludzkie postaci w dynamicznym, erotycznym tańcu; mogą też
przywodzić na myśl bujną roślinność i egzotyczne kwiaty, podobnie jak secesyjne obrazy z lat 60. W ten sposób, dzięki linearności, płaskiej plamie barwnej i abstrakcyjności formy, malarz unika wulgarnej dosłowności aktu seksualnego, sugerując go kształtami, które jednocześnie wydają się organiczne niczym pnącza i kwiaty. Dobkowski uważany jest za prekursora tendencji pop-artowskich w sztuce polskiej. Jego silnie graficzne kompozycje o kontrastowych kolorach i organicznych formach uplasowały go w gronie światowej klasy artystów lat 70. Jego wczesna twórczość wynikała z buntu przeciwko tradycji koloryzmu, potrzeby stworzenia własnego stylu i środków ekspresji. Bardzo szybko wypracował swój język plastyczny, który współgrał z rewolucją mentalno-obyczajową końca lat sześćdziesiątych określaną jako kontrkultura. Sztuka miała w takim ujęciu, pomagać człowiekowi przezwyciężać skażenie cywilizacją, wyzwalać go z opresji pruderyjnej kultury. Miała wyzwalać w nim spontaniczność biologicznych energii, które przynoszą człowiekowi szczęście, a także uczynić go częścią Uniwersum.
Temu programowi Dobkowski pozostał wierny do dziś; jego młodzieńcze intuicje nasilają się wraz z upływem lat, w miarę pogłębiania się mistrzostwa formalnego, zdolnego pochwycić w plastyczną formę szalone idee, które w młodości pojawiły się u źródła twórczości. W wypowiedzi udzielonej "Przeglądowi Powszechnemu" w czerwcu 1986 roku Dobkowski wyznał: "Natura jest dla mnie sprawą przestrzeni, pewnej konsystencji świata - to ziemia i powietrze, chmury, ogień i woda; to ciągłe przekształcanie się przyrody. Człowiek pragnie otworzyć oczy dla słońca i nieba, wdychać zapach ziemi. Bo właśnie Natura daje nam uczucie, że istniejemy. Sądziłem, że w naturalności jest złoże, które może uczynić moją sztukę żywą. Dlatego w obrazach starałem się pokazać przede wszystkim człowieka. Człowieka obnażonego, bez atrybutów kultury czy cywilizacji: kobietę i mężczyznę w ich odwiecznych gestach. Poprzez erotykę pragnąłem ukazać, jak silnie człowiek pożąda natury i że jest ona dobra".

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.