Pomnik Jana Sobieskiego w Łazienkach, l. 20. XX w.

Jedna z najwybitniejszych postaci w historii polskiej fotografii. W 1899 r. ukończył filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jego pierwsze fotografie pochodzą z 1905 r. Już w tym okresie Bułhak zaczął rozumieć fotografię jako odrębną dziedziną sztuki. Inspirował się twórczością i pismami teoretycznymi Ferdynanda Ruszczyca, z którym prywatnie się przyjaźnił. W 1912 r. wyjechał do Niemiec, gdzie kształcił się między innymi w pracowni znanego fotografa: Hugona Erfurta w Dreźnie. Po powrocie otworzył w Wilnie pracownię fotografii artystycznej i rozpoczął dokumentację zabytków miasta i okolic. W latach 1919-1939 kierował Zakładem Fotografii Artystycznej na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Tworzył w technikach szlachetnych (guma, wtórnik). Wykonywał portrety i symboliczne krajobrazy, portretował chłopów, kontynuując tym samym tradycję XIX-wiecznej "fotografii zakładowej". Obraz fotograficzny był dla niego pretekstem dla ukazania ukrytych treści: portret stawał się studium psychologicznym modela - i podobnie jak pejzaż - punktem wyjścia do głębszej interpretacji. Na temat twórczości fotograficznej pisał: "Ideału szukamy w malarstwie, a wzorców w grafice”. Prace Bułhaka są poszukiwane przez kolekcjonerów, jednak większość jego artystycznej spuścizny spłonęła w czasie II wojny. W latach 30. Bułhak był zwolennikiem koncepcji "fotografii ojczystej", która miała akcentować narodowość i polskość. W okresie międzywojennym był jednym z organizatorów życia artystycznego związanego z fotografią. Założył, i był pierwszym prezesem Fotoklubu Wileńskiego (1927) oraz współzałożycielem Fotoklubu Polskiego. Był także teoretykiem fotografii, twórcą programu fotografiki, rozumianej jako samodzielna dyscyplina artystyczna, wykorzystującej założenia piktorializmu oraz programu fotografii ojczystej. Bułhak po II wojnie światowej fotografował ruiny Warszawy (wystawa w 1946 r. w Muzeum Narodowym) i tzw. Ziemie Odzyskane. Brał udział w wystawie Nowoczesna Fotografika Polska (1948), na której zaprezentował abstrakcje fotograficzne. Jego prace znajdują się m.in. w Muzeum Narodowym w Warszawie i we Wrocławiu, Muzeum Historii Fotografii w Krakowie, Muzeum Sztuki w Łodzi i Bibliotece Narodowej w Warszawie.