Bez tytułu, 1985 r.

W okresie lat 70. i 80. artystka skupiła się na malowaniu abstrakcyjnych, zdecydowanych, jednolitych fakturowo kompozycji o zawężonej gamie barwnej. Obrazy tego okresu cechuje ekspresja uzyskana przez dynamiczne pociągnięcia pędzla i niekiedy niemal szkicowo potraktowana powierzchnia płótna.
Maziarska rozpoczęła artystyczną edukację w 1933 roku w Prywatnej Szkole Malarskiej A. Terleckiego w Krakowie. Studia kontynuowała w latach 1934-39 w krakowskiej ASP u W. Jarockiego, S. Filipkiewicza i I. Pieńkowskiego. Od 1945 roku była członkiem Grupy Młodych Plastyków, a od 1957 r. - reaktywowanej wówczas Grupy Krakowskiej. Brała udział w trzech Wystawach Sztuki Nowoczesnej (Kraków 1948-49, Warszawa 1957 i 1959). Decydujące dla twórczości artystki miały okazać się problemy struktury dzieła sztuki. Najpierw eksperymentowała z nakładaniem na płótno grubych warstw pigmentu. W 1947 r. wykonała pierwszą aplikację - pracę z różnobarwnych fragmentów tkanin o nieregularnych kształtach. W kompozycjach strukturalnych nie skupiała się tylko na stronie formalnej i technologicznej, ale nadawała im też aluzyjne tytuły. Sugerowały one chęć połączenia się poprzez sztukę z uniwersum ludzkich wyobrażeń, przeczuć i tęsknot. Później pojawiła się ciekawa seria obrazów wykonanych techniką łączenia farby olejnej ze stearyną. Kompozycje stearynowe eksponowały nie tylko fakturę, ale również rytm, który dynamizował ale i harmonizował powierzchnię płótna. W latach 70. zaprzestała ich tworzenia. Kolejną metamorfozę przeszła w latach 90., kiedy jej malarstwo opanowała dziecięca niemal radość zestawiania jaskrawych kolorów. W 1991 r. w krakowskiej galerii Krzysztofory miała miejsce jej retrospektywna wystawa monograficzna.