Łąka II, 1968 r.

Jacek Sempoliński studiował na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w latach 1946-51, trzy ostatnie lata edukacji artystycznej spędzając pod ścisłymi regulacjami socrealizmu. Dyplom obronił w roku odwilży i właśnie wówczas na stałe związał się z macierzystą uczelnią jako pedagog. Tuż po ukończeniu studiów wykonywał polichromie odbudowywanych kamieniczek Nowego i Starego Miasta w Warszawie, pracując w kolektywach artystycznych. Jednak druga połowa lat 50. przyniosła artyście możliwość indywidualnego rozwoju form, w którym badacze upatrują naleciałości rodzimego koloryzmu i etosu pokolenia Arsenału 55. W efekcie jego prace pozostają związane z szeroko rozumianą "kulturą obrazu", rozumianego jako złożony znaczeniowo artefakt współczesności, a także zdradzają dramatyzm i rozdarcie charakterystyczne dla artystów przepracowujących w swojej sztuce traumę II wojny światowej.
W latach 60. zaproponował własny, wrażeniowy sposób odczytywania pejzażu poprzez rozwiązania kolorystyczne i fakturowe bliskie abstrakcji aluzyjnej. W prezentowanej pracy tytułowa łąka w Mąchocicach została zredukowana do silnych, wyrazistych pociągnięć pędzla, zatapiającego się w gęstej warstwie zielonej i białej farby. W efekcie powstała otwarta, niemal reliefowa kompozycja, w której atmosfera rozgrzanej słońcem, letniej łąki została przedstawiona za pomocą abstrakcyjnych układów form, będących apoteozą malarskiego procesu. Teresa Sowińska pisała: "Dla metody twórczej Sempolińskiego znamienne będzie przede wszystkim głębokie przeżywanie natury - podstawowego źródła inspiracji jego dzieł, przedmiotu niezliczonych i wciąż ponawianych studiów i dociekań. Lecz wzajemne związki między naturą, a jej malowanym wizerunkiem ulegają swoistemu rozluźnieniu. Zaciera się zewnętrzne podobieństwo ze znanymi,
potocznie postrzeganymi widokami przedmiotów. Następuje proces przetworzenia konkretu, który, poddany porządkującym zabiegom myśli i wyobraźni autora, przeradza się w zespół czysto plastycznych, choć niepozbawionych aluzyjności znaków. Inaczej mówiąc, obraz natury zamienia się w swobodną grę barwnych płaszczyzn, w kompozycję niemal abstrakcyjnych form, co powoduje, iż obrazy Sempolińskiego odbierane są często w kategoriach sztuki bezprzedmiotowej, nieprzedstawiającej" (Teresa Sowińska, Jacek Sempoliński, [w:] Katalog wystaw indywidualnych malarstwa w warszawskich zakładach pracy, listopad 1971 - kwiecień 1972, s. nlb.).

W czasie wojny uczył się w Warszawie malarstwa w konspiracyjnej szkole im. Konrada Krzyżanowskiego. W 1951 skończył warszawską ASP, dyplom otrzymał w 1956. Jest profesorem na Wydziale Wzornictwa Przemysłowego warszawskiej Akademii. Jest również eseistą, krytykiem sztuki, scenografem. Był współautorem polichromii na kamieniczkach Rynku Starego Miasta w Warszawie. Laureat jednej z głównych nagród podczas legendarnej wystawy w Arsenale (1955). W 1977 otrzymał Nagrodę im. Jana Cybisa. Jego prace znajdują się w kolekcjach muzealnych, m.in.: Muzeum Narodowym w Warszawie, Kielcach, ASP w Warszawie. Monograficzną wystawę artysty zaprezentowała warszawska Zachęta w 2002 roku.


PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.