Głowa , 1975 r.

Jacek Sempoliński studiował malarstwo na ASP w Warszawie w pracowni m.in. Eugeniusza Eibischa w latach 1946-51. Dyplom uzyskał w 1956. Od tego samego roku podjął pracę jako pedagog na macierzystej uczelni. Obrazy Sempolińskiego są wypadkową wpływu dwóch diametralnie odmiennych doświadczeń - z jednej strony studiów akademickich pod okiem kapistów, z drugiej zaś oddziaływania malarstwa pokolenia artystów dotkniętych piętnem wojny, którzy w sztuce poszukiwali sposobu na odreagowanie wojennej traumy. Kolorystom zawdzięczał to co najogólniej ująć daje się w pojęciu "kultury obrazu". Chodzi przede wszystkim o postrzeganie dzieła sztuki jako niezależnie funkcjonującego bytu, odpowiadającego indywidualnej interpretacji artysty, unikającego symboliki, dwuznaczności i wpływu historii czy literatury. Środkiem formalnym miały być przede wszystkim wartości malarskie, które podobnie jak niezwykłą wrażliwość na kolorystyczne niuanse odnajdujemy w obrazach Sempolińskiego. Na przeciwnym biegunie stała zaangażowana sztuka awangardowa, która za wartość najwyższą postrzegała ekspresję i występowała przeciw postulowanej przez kapistów "sztuce dla sztuki". Artyści z tej formacji często sięgali po takie środki formalne jak deformacja, uproszczenie, silne kontrasty barw i żywą fakturę. Ich bodaj najistotniejszy manifest stanowiła wystawa "Przeciw wojnie - przeciw faszyzmowi" zorganizowana przez warszawską galerię "Arsenał" w 1955 roku. Doświadczenie Arsenału dodało malarstwu Sempolińskiego dramatyzmu i sprawiło, że wartości moralno-etyczne zajmować zaczęły w nim pozycję równorzędną z formalnymi.
Lata 70. to w twórczości okres studiów nad zagadnieniem światła, koloru i oddziaływania takich środków formalnych jak impastowa faktura. Po serii obrazów inspirowanych naturą Sempoliński zwraca się w kierunku niezwykle ekspresyjnego malarstwa dotykającego wątków egzystencjalnych. Kolorystyka jego płócien oscylować zaczyna w gamie zgaszonych odcieniu, granatu, fioletu czy szarości. Artysta po wielokroć eksploatuje ten sam wątek w takich cyklach jak "Twarz" (od 1971), "Ukrzyżowanie" (od 1975), "Moc przeznaczenia Verdiego" (1977) czy "Czaszka" (od lat 80.). W niepokojących, mrocznych, nacechowanych ogromną ekspresją kompozycjach Sempoliński dotykał problematyki z zakresu religii, kultury, filozofii egzystencji, co w twórczości artysty przebiegało równolegle do rozwoju sztuki lat 80., w której wiodącą pozycję zajmowała nowa ekspresja.