Czaszka, 1983 r.

Dramatyczne wątki w malarstwie Sempolińskiego, wyrażone przez zmianę kolorystyki (ciemne błękity, fiolety, zimne szarości) i dokonywanie fizycznej destrukcji płócien, uwidoczniają się od końca lat 70. Cykle „Twarz” (od 1971), „Ukrzyżowanie” (od 1975), „Moc przeznaczenia Verdiego” (1977) i „Czaszka” (od lat 80.) dotykają problemów z zakresu religii, kultury, filozofii egzystencji. Prace te, będące śladem głębokich przeżyć i przemyśleń, wpisały się w okres przewartościowań lat 80. Postawa prezentowana wówczas przez autora zapewniła mu pozycję autorytetu zarówno artystycznego jak i - dzięki licznym wypowiedziom i esejom - intelektualnego.
Dzieła Jacka Sempolińskiego zawieszone są pomiędzy głęboką refleksją nad zagadnieniem materii a zainteresowaniem metafizyką. Obraz zdaje się żywym, doświadczonym fizycznie ziemskim bytem, ale mimo wszystko - także zjawiskiem bliskim transcendencji. Kompozycje takie jak słynne „Czaszki” powstały, jak mówił sam artysta, w wyniku obsesji na punkcie płaszczyzny obrazu, a nade wszystko - jego formy. Właśnie formę malarz uważał za cel sztuki i, co za tym idzie, każda jego praca to studium formalne, badanie, które nie mogło dać wyniku ostatecznego, a stanowiło jedynie kolejną próbę w dążeniu do nieosiągalnego ideału. Umiejscowiwszy płótno na podłodze, Sempoliński poddawał je różnorodnym gestom i procesom: dziurawił, tarł, drapał narzędziami - to właśnie efekt tych działań przykuwa uwagę w prezentowanej realizacji. „Czaszka” cechuje się również charakterystyczną dla autora, niezwykle skromną, nieomal monochromatyczną, gamą barwną z wyraźną przewagą niebieskiego. Malarz przyznawał, że kolor ma dla niego znaczenie symboliczne, a błękit nie tylko niesie konotacje związane z duchowością, lecz także z największą mocą emanuje własną, a nie odbitą energią.

W czasie wojny uczył się w Warszawie malarstwa w konspiracyjnej szkole im. Konrada Krzyżanowskiego. W 1951 skończył warszawską ASP, dyplom otrzymał w 1956. Jest profesorem na Wydziale Wzornictwa Przemysłowego warszawskiej Akademii. Jest również eseistą, krytykiem sztuki, scenografem. Był współautorem polichromii na kamieniczkach Rynku Starego Miasta w Warszawie. Laureat jednej z głównych nagród podczas legendarnej wystawy w Arsenale (1955). W 1977 otrzymał Nagrodę im. Jana Cybisa. Jego prace znajdują się w kolekcjach muzealnych, m.in.: Muzeum Narodowym w Warszawie, Kielcach, ASP w Warszawie. Monograficzną wystawę artysty zaprezentowała warszawska Zachęta w 2002 roku.


PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.