Britania z cyklu Madonny Europejskie, 2014 r.

Prezentowana praca stanowi szczególne połączenie satyry społeczno - politycznej z niejednoznacznym językiem symboli, sennych światów i nierzeczywistych wizji, tak charakterystycznych dla twórczości Jacka Lipowczana. Jak pisała Justyna Tomczak, "(...) artysta tworzy wizjonerskie, a zarazem hermetyczne przedstawienia. Symbolika języka malarskiego, którą kreuje na własne potrzeby może wydawać się satyrycznym komentarzem do wydarzeń społeczno-politycznych. Jednak są to tylko pozory. Archetypiczne figury, postacie zaczerpnięte z rysunku satyrycznego, ilustracji czy filmu animowanego stanowią intertekstualny kolaż, na który należy spojrzeć w szerokim kontekście. Sceny w wielu przypadkach rozgrywają się na tle nierealnych pejzaży i pomieszczeń. Wprowadzają widza w świat iluzji i marzeń sennych. Głównym wątkiem obrazów są na ogół wydarzenia o zabarwieniu politycznym lub wizjonerskim, skupiające wokół siebie wiele tajemniczych rekwizytów rodem z teatru. Bohaterami prac są hierarchowie kościelni, błaźni, żołnierze czy urzędnicy państwowi, którzy pod kulturowymi maskami skrywają swoje słabości. Stają się synonimem społeczeństwa, uwikłanego w groteskowe sytuacje. Satyryczne sceny, odzwierciedlają ambiwalencję świata, która często obliguje jednostkę do chaotycznych zachowań podyktowanych kolidującymi ze sobą interesami polityki, religii, władzy i sztuki. Rzeczywistość zmusza do ciągłej gry i zabawy w teatr. Każdy ma do odegrania swoją rolę. Realne i nierealne walczą ze sobą w świecie wykreowanym przez artystę. Manifestują napięcie związane ze zmaganiem się podmiotu z otaczającym światem. Przedstawienia, które tworzy Jacek Lipowczan można zaliczyć do realizmu surrealistycznego, jednak pomimo nadrealistycznej stylistyki obrazy osadzone są w autentycznym świecie. Pozornie bawią i cieszą oko bajkową stylistyką, jednak po dłuższym obcowaniu ujawniają prawdy dotyczące rzeczywistości, w której funkcjonujemy. Często prawdy te nie są pochlebne, odnoszą się do naszych słabości i paradoksów codzienności, dlatego też twórczość Lipowczana może wydać się niepokojąca w swojej formie".

Jacek Lipowczan studiował na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1976 roku uzyskał dyplom na Wydziale Grafiki u profesora Mieczysława Wejmana. W pierwszych latach swojej działalności artystycznej interesował się przede wszystkim rysunkiem - wziął udział w kilku wystawach rysunku na Śląsku. Podczas pracy w zespole Kazimierza Kutza, jako asystent scenografa, zetknął się pracami i projektami scenograficznymi Andrzeja Kreutza-Majewskiego. Bajkowe dzieła tego twórcy mocno wpłynęły na kształtowanie się twórczości i wyobraźni malarskiej artysty. W 1981 roku Lipowczan wyemigrował z Polski - początkowo mieszkał w Szwecji, później w Australii. W Sydney, w amerykańskim studio Filmów Rysunkowych Hanna Barbera projektował sceny do filmów animowanych. Również na Antypodach zainteresował się malarstwem dawnych mistrzów - Hieronima Boscha, Pietera Bruegla, Hansa Holbeina. Na podstawie ich poetyki zaczął tworzyć własne, pełne szyderstwa i krytycznej analizy współczesności światy, które rozwijał przez lata pracy twórczej. Po przeprowadzce do Niemiec artysta zaczął pracę grafika, dyrektora artystycznego i ilustratora w wydawnictwach i agencjach reklamowych. W 2004 roku zdecydował się zająć wyłącznie malarstwem - określa swój styl jako "realizm surrealistyczno-fantastyczny". Swoje prace prezentował m.in. na wystawach w Wielkiej Brytanii, Szwajcarii, Niemczech, Austrii, Polsce, Francji, Włoszech, Danii i USA. Jest członkiem Society for Art of Imagination w Londynie, Bundesverband Bildender Künstler w Kolonii oraz Syrlin Kunstverein International w Stuttgarcie.