Pejzaż leśny

Ignacy Hirszfang studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, zadebiutował Autoportretem w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w 1913 roku. Studia uzupełniał w Paryżu. Po powrocie w 1923 roku, związał się z grupą łódzkich artystów. Z nimi wystawiał swoje pejzaże, sceny rodzajowe. Krytycy wysoko ocenili wówczas jego harmonijną kolorystykę, nastrojowość, rytmizację formy. Jego dzieła wykazywały bliskie związki z formizmem. W drugiej połowie lat dwudziestych zaczęto określać twórczość malarza mianem neoklasycznej. W swych akwarelach zbliżał się do tradycji realizmu. Wystawiał wówczas głównie prace w tuszu, sangwinie, pastele, rzadziej oleje. Nadal współpracował z Towarzystwem Przyjaciół Sztuk Pięknych, ale również wystawiał w Żydowskim Towarzystwie Krzewienia Sztuk Pięknych (w 1930 roku zaprezentował tutaj swoje pejzaże z Pienin, Krościenka i Zakopanego). Hirszfang przebywając w Paryżu i na południu Francji zbliżył się do środowiska Ecole de Paris i równocześnie do idei postimpresjonizmu i sztuki Cezanne`a. W 1935 roku miał indywidualną wystawę w Łodzi. Pokazał na niej cykl pejzaży z Kielc i okolic. Jego twórczość charakteryzowała przejrzysta budowa, skłonność do geometryzacji, interesująca gama braw, często użycie soczystych tonacji.