Kompozycja, 1976 r.

"Sztuka Henryka Strumiłły bierze się z fascynacji przestrzenią kondensowaną w wyobraźni artysty jako niekończący się krajobraz. Krajobraz, którego fizyczna konkretność nie ma wprawdzie odpowiednika w przyrodzie, ale który jest bytem realnym powołanym przez artystę. Bytem zbudowanym z form wyraźnie dychotomicznych, bo z jednej strony uważnie konstruowanych, z drugiej zaś - jakby przez paradoks - odwołujących się do projekcji wyzwolonej intuicji.
Artysta patrzy na świat jak na teatr dramatycznych kontrastów i napięć. Poszarpane kompozycje odwołujące się do odrealnionych form pejzażowych - zbudowane na ogół na przeciwstawieniach bieli i jasnych ugrów z brązami, czernią, szarością i wzbogacone czasem smugami zimnego błękitu - stały się w twórczości Strumiłły realizowaną od ponad trzydziestu lat monolityczną syntezą świata. W jej przejrzystym obrazie nie natrafimy na pierwszy rzut oka na jakąkolwiek aluzję istnienia człowieka. Traktowane tylko dosłownie jako krajobrazy dalekich planet te wizje Strumiłły można byłoby odnieść do innych światów, gdzie niegościnna ziemia nie stworzyła miejsca dla istoty żywej.
Idea jego sztuki spełnia się bowiem w określonej wieloznaczności form poddanej regułom abstrakcyjności. (...) Strumiłło, eksploatując konsekwentnie stylistykę z pogranicza ekspresji gestu, kreuje wizję obrazu w oparciu o bardzo starannie wypracowane zasady konstrukcji. W tym znaczeniu istniejące w jego sztuce skojarzenia przedstawień konkretnych i znanych z natury kształtów mają znaczenie tylko `pomocnicze`. Dlatego pomijając nawet literackie tytuły, którymi artysta lubi opatrywać swoje obrazy, wymowa emocjonalna jego dzieł, choć przejmująca, jest zawsze utrzymana w granicach konstrukcyjnego ładu" (Gustaw Romanowski, Wizerunki czasoprzestrzeni. O malarstwie Henryka Strumiłły, www.henrykstrumillo.com).


Studiował w PWSSP w Łodzi w pracowni prof. Romana Modzelewskiego - dyplom otrzymał w roku 1961. Od 1985 roku kierował Zakładem Kształcenia Ogólnoplastycznego w Instytucie Form Przemysłowych. Był prodziekanem, a następnie dziekanem Wydziału Form Przemysłowych. Miał wiele wystaw indywidualnych, ostatnia została zorganizowana przez Miejską Galerię Sztuki w Łodzi w 40-lecie pracy artystycznej i pedagogicznej w 2001 roku. Uprawiał malarstwo abstrakcyjne, którego początkowo inspiracją był świat mikrokosmosu. Namalował wówczas kompozycje: "Mikrokosmos biały", "Mikrokosmos czerwony" i "Mikrokosmos błękitny". W pierwszej połowie lat 60. budował obrazy nawiązując do stylistyki informelu, pod koniec lat 60. zmienił sposób obrazowania stosując poszarpane formy o dramatycznym napięciu. Jego sztuka z pogranicza ekspresji gestu, przestrzegająca zasad konstrukcyjnego ładu, jest wieloznaczna i emocjonalna.