Relief nr 48, 1973 r.

Prace o podobnym co prezentowana schemacie kompozycyjnym, złożone z wielu małych kwadratów powstawały już w pierwszej połowie lat 60. Kwadraty stanowiły moduł, którym posługiwał się Stażewski zarówno przy tworzeniu reliefów, jak i kompozycji przestrzennych. W drugiej połowie lat 60. reliefowe kompozycje ulegają rozluźnieniu i uporządkowaniu, Stażewski bardziej skupia się na kolorystycznych relacjach pomiędzy poszczególnymi elementami, podejmuje także eksperymenty z wykorzystaniem dużych, jednolitych kolorystycznie płaszczyzn. W tym okresie Stażewski tworzy także reliefy metalowe i kinetyczne. "Wraz z przestrzenną formą reliefu w twórczości Stażewskiego pojawił się problem aleatoryczności obrazu, zmienności i mobilności, a wreszcie otwartości jego struktury plastycznej. Prawdopodobieństwo pojawienia się określonego układu formalnego było odtąd istotniejsze od jego formalnych elementów. Ta nowa abstrakcja, jak mawiał Stażewski, 'dopuszcza znacznie większą swobodę w kształtowaniu obrazu, jest znacznie bardziej relatywistyczna'. Porzucenie płaszczyzny, tak istotne w ewolucji reliefów, doprowadziło Stażewskiego do stworzenia w 1970 roku pierwszego environment, totalnej przestrzeni barwnej, w którą artysta wprowadził widzów Galerii Foksal, oraz projektu projekcji '9 promieni światła na niebie', proponując tym razem interwencję w przestrzeń 'uniwersalną'. Obie te prace, obrazoburcze w swej istocie, pozwoliły Stażewskiemu powrócić do obrazu. Nowe serie malarskie i rysunki z lat 70. i 80. były próbą uchwycenia nieporządku w uporządkowanym układzie, a może precyzyjniej: próbą przezwyciężenia reguły kompozycyjnej w samej kompozycji. Współgrała w tych pracach konceptualizacja procesu twórczego z sensualizacją jego efektów artystycznych. Barwne gradacje, a następnie kontrasty, gry następujących po sobie szarości, a także opozycje czerni i bieli, rytmy ascetycznych linii obok nawarstwiających się płaszczyzn, były w twórczości Stażewskiego ustawicznym wyłamywaniem się z zasady, która próbowała je sobie podporządkować. 'L’artiste qui ne lutte pas dans son travail travaille contre l’art' - artysta, który nie walczy w swojej pracy, pracuje przeciwko sztuce - napisał artysta na jednym ze swych obrazów z 1970 roku. Postawa artystyczna Stażewskiego wywodziła się z dwóch tradycji filozoficznych: racjonalizmu i absolutyzmu. Dzięki pierwszej sztuka oparta na prawach geometryczno-arytmetycznych pewna była nieograniczonych możliwości racjonalnego poznania świata. Druga tradycja zdeterminowała przekonanie o tym, że estetyka w toku swego własnego rozwoju zmierza do absolutu. (H. Stażewski o sztuce abstrakcyjnej, ‘Blok’, 1924, nr 8-9, s. 6).

Henryk Stażewski to legenda sztuki awangardowej w Polsce. Studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1913-20. W początkach kariery malował martwe natury. Przejściowo wystawiał z ugrupowaniem "Formiści" (1922). Wziął też udział w Wystawie Nowej Sztuki w Wilnie w 1923. O tego czasu tworzył pod wpływem konstruktywizmu. Obok kompozycji malarskich zajmował się grafiką książkową, projektował wnętrza, sprzęty, a także scenografie - były to w większości prace teoretyczne i studyjne. Polskie i międzynarodowe ugrupowania awangardy, z którymi wystawiał i współpracował jako publicysta, to kolejno: "Blok" (1924-26), "Praesens" (1926-30), "Cercle et Carré" (1929-31), "Abstraction-Création" (1931-39), "a.r." (1932-39). Należał też do Koła Artystów Grafików Reklamowych (1933-39). W 1930 był współorganizatorem zbiórki dzieł artystów międzynarodowej awangardy przeznaczonych dla muzeum łódzkiego (obecnie w Muzeum Sztuki w Łodzi). Po II wojnie mieszkał i działał w Warszawie. W latach 40. i 50. podejmował próby dostosowania się do postulatów sztuki figuratywnej. Z tego okresu pochodzą rysunkowe i malarskie kompozycje o tematyce pracy, budowy, a także projekty monumentalne. Po 1956, uznawany powszechnie za patrona polskiej awangardy, uprawiał już wyłącznie abstrakcję o konstruktywistycznym rodowodzie. Tworzył cykle prac będących studiami płaszczyzn, linii, kolorów w różnych układach względem siebie. Przy pozorach chłodnej perfekcji umiał nasycić je emocją bezpośredniego dotknięcia, śladu ręki. Obok malarstwa i form pochodnych, jak kolaże, reliefy, multiple, tworzył formy przestrzenne i grafikę (autoryzował serigraficzne repliki swoich prac).

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.