Obraz, 1981 r.

OPIS: W 1970 Stażewski ponownie rozszerzył zakres stosowanych środków wyrazu i wzbogacił wyznawaną koncepcję uniwersalizmu sztuki, kreując podczas Sympozjum Wrocław `70 kompozycję 9 Promieni światła na niebie za pomocą snopów światła pochodzących z reflektorów. W akrylowych obrazach z lat 70. kolor uzyskał pełnię ekspresji, pokonując restrykcyjnie wyznaczone ramy kwadratów, zniekształcając regularność ich układu lub atakując je agresywnym "promieniem" (Promienie barw, 1980). W latach 80. barwa współtworzyła dynamiczną grę geometrycznych elementów. Intensywna, jednorodna, niekiedy świecąca płaszczyzna koloru pojawiała się także na pomalowanych przez Stażewskiego pantoflach i naszyjnikach traktowanych jako swoisty żart. W 1974 roku sam artysta pisał: "Gdy jest się zdominowanym przez kolor, odczuwa przez naskórek tonację własnego wewnętrznego ja, warunkującego uczucia, warunkującego uczucia z góry predestynowane do tworzenia struktury obrazu. Dostrzeganie dysonansów pozwala widzieć powiązanie barw wyzwolone z obowiązującej logiki - doktryny. Jak promienie kosmiczne barwią niewidocznymi kolorami - ultrafioletwimi, infraczerwonymi, powodując zmiany fizyczne - tak artysta może powodować barwami zmiany trwające jak powietrze, którym oddychamy. Należy zająć się obserwacją świata niewidzialnego, który wymaga wysiłku myślowego by dostrzec zjawiska gnicia, zamierania, usychania świata roślinnego, podobnie jak w mikro lub makrokosmosie odbywa się to gnicie i zamieranie, by na nowo się odrodzić (taką samą świercią w kosmosie ginie wszystko co nieorganiczne). Jest to więcej, aniżeli automatyczne postrzeganie tego, co istnieje jako rzeczywiste." (cyt. za: Henryk Stażewski, [red.] A. Turowski, M. Jurkiewicz, J. Mytkowska, W. Borowski, Fundacja Galerii Foksal, Galeria, Foksal, Warszawa 2005, Teksty Henryka Stażewskiego, s. 282.)
W latach 1913 - 1919 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. We wczesnym okresie twórczości malował martwe natury. W 1923 roku uczestniczył w Wystawie Nowej Sztuki w Wilnie, inicjującej polski ruch konstruktywistyczny. Był jednym z założycieli awangardowego ugrupowania Blok Kubistów, Suprematystów i Konstruktywistów (1924-26) oraz, kontynuujących jego założenia programowe, grup Praesens (1926-29) i "a.r." (1929-36). Był ważną postacią światowej awangardy, członkiem międzynarodowych ugrupowań Cercle et Carre (od 1930 r.) oraz "Abstraction - Creation" (od 1931). Uczestniczył w wystawach na całym świecie: Centre George Pompidou - Paryż, Royal Academy - Londyn, MOMA - Nowy Jork i w wielu innych.