RZYMIANKA, 1883

Syn kresowego Polaka z Nowogródka - oficera w służbie rosyjskiej - urodził się w Biełgorodzie pod Charkowem. Pierwszym jego nauczycielem rysunku w gimnazjum charkowskim był S. Bezpierczny. W 1864 ukończył wydział nauk przyrodniczych na Uniwersytecie charkowskim. W latach 1864-1870 (za namową Bezpiercznego) studiował w petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych zdobywając złote i srebrne medale. Po ukończeniu studiów otrzymał stypendium i wyjechał w 1870 do Monachium, gdzie przez rok studiował w tamtejszej Akademii u Karla v. Pilotego. Od 1870 przebywał dwa lata we Florencji, a w 1872 osiedlił się na stałe w Rzymie. Często odwiedzał Kraków i Warszawę, później przyjeżdżał w lecie do swego majątku Strzałkowo w Radomskiem, gdzie zamieszkał na parę miesięcy przed śmiercią. Był członkiem Akademii Św. Łukasza w Rzymie, Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, Berlinie, Sztokholmie, Paryżu i Turynie, a od 1877 tytularnym profesorem Akademii Petersburskiej.
Był wybitnym malarzem-akademikiem, a tematów do swych obrazów szukał w starożytności. Malował głównie sceny antyczne, zwłaszcza sceny z życia codziennego starożytnych Greków i Rzymian, także obrazy religijne, historyczne i krajobrazy. Pogoda tych scen, ich rodzajowa zwyczajność pozwalały widzowi na błyskawiczną wędrówkę w dawność i nietrudną identyfikację z malowanymi bohaterami. Malował to, co u jego klienteli zaspakajało wyobrażenie o szczęściu i zmysłowości - pięknych młodych ludzi żyjących w sielankowej harmonii z naturą - błękitnym niebem, spokojnym morzem, bezwietrznymi drzewami. Malował w gruncie rzeczy wyobrażenie o starożytnym raju, Arkadii, krainie nieustającego święta.
Zajmował się również malarstwem dekoracyjnym, wykonał m.in. w 1896 kurtynę dla teatru krakowskiego, a w 1900 dla teatru lwowskiego, jak też zamówienia dla licznych cerkwi i budynków publicznych w Rosji.
Jego kariera była chyba największym światowym sukcesem, jaki odniósł polski malarz, wymiernym w uznaniu, znakomitych apanażach, powozach, koniach i posiadłościach. Jego willa w Rzymie przy Via Gaeta, gdzie żył jak prawdziwy książę malarzy, należała do atrakcji miasta, której zwiedzanie zalecały przewodniki turystyczne. Wzorem wielkich akademików swej epoki żył otoczony iście książęcym przepychem, odbierał hołdy królewskiego dworu włoskiego i wybitnych osobistości odwiedzających jego pracownię. Płótna artysty przyjmowała enuzjastycznie publiczność miast europejskich.
Prezentowany obraz zawiera charakterystyczne cechy malarstwa Henryka Siemiradzkiego, z jego maestrią wydobycia nastroju sceny z czasów antycznych, uchwycenia efektów śródziemnomorskiego słońca i wielości barw. Kompozycja powstała w 1883 w dojrzałym okresie twórczości artysty, kiedy to powstały jego dzieła jak "W pogoni za motylem", "Siesta Patrycjusza", "Szczęście rodzinne", "Pieśń niewolnicy" oraz plafon dekoracyjny w pałacu Zawiszów w Warszawie ("Walka światłości z ciemnością").