POCHODNIE NERONA - STUDIUM KOMPOZYCJI

Na odwrocie nalepka Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych Królestawa Polskiego Rozbudowana scena wielopostaciowa z biesiadującymi patrycjuszami rzymskimi, uczestniczącymi w podpalaniu "ludzkich pochodni". Oferowany obraz stanowi szkic do słynnej, monumentalnej kompozycji Siemiradzkiego z 1876 - wystawianej w krakowskich Sukiennicach. Szybko rysowane postacie i architektura pozwalają dostrzec sprawność warsztatową i artystyczną malarza. Studium poprzedziło powstanie wersji ostatecznej, a zatem powstało w 1876 roku lub niewiele przed tym czasem. Znajdująca się na odwrocie nalepka z Zachęty sugeruje, że praca mogła być eksponowana w trakcie dwu pośmiertnych wystaw prac Siemiradzkiego zorganizowanych w Warszawie w 1903 i 1904 roku. O okolicznościach powstania
skończonej wersji Pochodni Nerona pisał biografista Siemiradzkiego "W ciągu lat nasunął mu się taki temat z roczników Tacyta i opowiadań Swetoniusza, a mianowicie - posądzenie chrześcijan o spalenie Rzymu oraz kara, na jaką Neron chrześcijan skazał: przywiązanych wysoko na palach mężczyzn i kobiety poobwijano słomą i płótnem moczonem w smole, poczem zapalono, jak pochodnie, w obecności cezara i zebranego ludu. Temat ten wydał mu się odpowiednim, więc przez całe trzy lata robił szkice kompozycyjne ... (St. R. Lewandowski, Henryk Siemiradzki, Warszawa 1911, wyd. 2, s. 49 i n.).
Dzieło Siemiradzkiego, znane także jako Świeczniki chrześcijaństwa, wystawione zostało po raz pierwszy w listopadzie 1876 roku w Wiedniu, przyniosło artyście światową sławę - Akademia Sztuk Pięknych św. Łukasza w Rzymie mianowała go swym członkiem, Akademia w Petersburgu nadała swemu wychowankowi tytuł profesora ("cała dotychczasowa działalność Siemiradzkiego przynosi zaszczyt Akademii i sztuce rosyjskiej"). Dzieło pokazywano w Berlinie, Sztokholmie, Turynie, Londynie, Petersburgu. W 1878 prezentowane było na wystawie światowej w Paryżu i przyniosło artyście, wystawiającemu tam również Wazon czy kobieta, grand prix d`honneur, wielki medal złoty oraz Legię Honorową. W 1879 Siemiradzki ofiarował swe dzieło krajowi, zapoczątkowując tym zbiory galerii narodowej w Sukiennicach.