Panneau dekoracyjne do Filharmonii Narodowej w Warszawie: Musica Sacra i Musica Profana - studia kolorystyczne, 1901

Oferowany komplet olejnych szkiców - studiów kolorystycznych - autorstwa Henryka Siemiradzkiego stanowi projekt dla Filharmonii Warszawskiej zrealizowany w przyłuczach estrady koncertowej. W 1900 roku rozpoczęto budowę gmachu filharmonii, a inauguracyjny koncert odbył się 5 listopada 1901 roku. Jest to jedno z ostatnich, większych przedsięwzięć malarskich, którego wykonania podjął się artysta. Wcześniejsze jego prace, związane z gmachami użyteczności publicznej, to projekty kurtyn do Teatru Miejskiego w Krakowie oraz Teatru Miejskiego we Lwowie. Ze względu na to, że budynek filharmonii w Warszawie został zniszczony w 1944 roku, dekoracja ścienna nie zachowała się. Polichromia jest znana jedynie z czarnobiałych reprodukcji zawartych w literaturze tematu, dlatego tym większą rzadkość stanowi para oferowanych studiów dekoracji alegorycznych.
Do tej pory wśród prezentowanych na aukcjach pozycji można odszukać jedynie ołówkowy szkic do części polichromii związanej z muzyką kościelną. W zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie znajduje się zaś szkic postaci Orfeusza do alegorii muzyki świeckiej. Prezentowane kartony od maja 1939 roku znajdowały się w depozycie Muzeum Narodowego w Warszawie, dzięki czemu najpewniej, nie uległy zniszczeniu podczas II Wojny Światowej. Można również przypuszczać, że w tamtym czasie stanowiły własność córki artysty, Wandy Przyjemskiej (1878-1962), która skrupulatnie opisała oba przedstawienia na ich odwrocie.
Stanisław Lewandowski o zrealizowanych kompozycjach pisał w 1903 roku w następujący sposób: "Nad sceną czy estradą koncertową widzimy dwa obrazy dekoracyjne pędzla Siemiradzkiego. A są to prawie ostatnie prace, jakie wyszły z pracowni już zapadającego na zdrowiu artysty! Patrząc na nie, pamiętajmy o tem, że to ostatnie tchnienie malarza owiewało te kompozycye; nie szukajmy w nich błędów, nie porównujmy ich także z plafonem, aby innemu artyście przykrości nie sprawić, ale cieszmy się, że ostatnie prace Siemiradzkiego zostały w Warszawie, w przybytku godnym jego wielkiej sztuki! Obrazy te alegoryzują; >>Muzykę świecką<< i >>Muzykę kościelną<<. Na pierwszej widzimy parę pastuszą, której dzieciątko małe śpi ułożone w kobiałce plecionej. Nad niem, jakby je pieśnią swoją kołysał do snu, stoi Orfeusz i wydobywa z lutni dźwięki, których tony i harmonię szepcą mu Amor i Psyche skrzydlata. A pieśń ta z duszy uczucia i miłości poczęta ujarzmia zwierzęta dzikie, wywołuje z fal wodnych nimfy i wstrzymuje zabójcze instynkty centaura, rzucającego arkan na chyżo mknącego jelenia. Allegorya ta jest bardzo logicznie rozwiązana. Za tło służy jej prześliczny krajobraz południowy.
Mniej udanie przedstawioną została Muzyka >>sacra<<. Osobą, na którą mają działać boskie pienia i gra świętej dziewicy, jest stary filozof, zagłębiony w uczone księgi zagadnień Boga i człowieka. Budzi go i odrywa niejako od nierozwiązanych hypotez anioł i wskazuje za wypoczynek umysłu - muzykę poważną, świętą, klasyczną. Uspokajający i uszlachetniający wpływ tej muzyki ma zapewne wyobrażać starzec, słuchający harmonii tonów w skupieniu ducha, oparłszy głowę na dłoni. Obie te dekoracje bardzo dobrze się prezentują, a przy oświetleniu elektrycznym nawet wyjątkowo dobrze, ozdabiając salę i działając niewymownie harmonijnie dla oka."