Z cyklu Rozmyślania, 1982 r.

Malarstwo moje jest systemem metafor, wywodzi się ono z doświadczeń ludów wielu kultur – ich myślenia i tworzenia, tworzenia i myślenia. Poprzez rozważanie obecności prastarych impulsów i obrazów, szukam tego, co głęboko wspólne, kształtując siebie poprzez wrażliwość własnego
wnętrza, jedność własnej formy i treści w nadziei, że dotknę właściwego nerwu i powiem prawdę”.

– HENRYK MUSIAŁOWICZ

Henryk Musiałowicz był artystą o niezwykłej biografii, która miała ogromny wpływ na jego twórczość, zarówno pod względem tematu, jak i formy. Jedne z pierwszych cykli twórca poświęcił doświadczeniom wojennym, przede wszystkim tym mającym miejsce w zniszczonej stolicy. Decydująca zmiana zaszła w malarstwie artysty po odbytej podroży do Holandii w 1956. To wtedy zapoznał się on z malarstwem dwóch wielkich mistrzów – Rembrandta i van Gogha – a przede wszystkim ich późnymi płótnami.

Jak opowiadał o tym doświadczeniu sam Musiałowicz: „Zobaczyłem w Holandii dużo dzieł Rembrandta i van Gogha. Zacząłem śledzić drogi poszukiwań tych mistrzów. Wydaje mi się, że najlepsze dzieła Rembrandta to właśnie obrazy, które powstały w ostatnich latach jego życia. A więc wynik jego stałych poszukiwań. Wtedy, gdy nie tylko rejestrował naturę, ale przede wszystkim przekazywał doznania ze spotkań z naturą. Na pewno trzeba szukać, szukać przez
całe życie” (Henryk Musiałowicz [cyt. za:] Świat Henryka Musiałowicza i świat według Niego, Henryk Musiałowicz, Poznań, 2002, [red.] Małgorzata Waller, s. 11).

Artystyczna wyprawa do Holandii była jedynie początkiem. Drugą ważną podrożą odbytą przez malarza była wyprawa do Francji w 1957. Wkrótce po niej artysta zaczął tworzyć w nurcie abstrakcyjnym, posługując się przede wszystkim
monochromatyczną gamą barwną, w szczególności czarno-białą. Powrócił także do tematów wojennych, a na jego płótnach pojawiły się reminiscencje wojennookupacyjnej atmosfery.

Zdaje się, że wyprawy artystyczne po Europie doprowadziły artystę do zmiany swojego nastawienia w latach 80. Był to okres podjęcia decyzji o samotnej drodze twórczej. Musiałowicz, jak wielu innych w tym czasie, z trwogą przyjął decyzję o proklamacji stanu wojennego. Jego miejscem spokoju oraz schronienia okazała się letnia pracownia w Cieńszy koło Pułtuska. To właśnie w tym ustronnym miejscu artysta zaczął spędzać coraz więcej czasu i pracował nad najważniejszymi pracami z nowych cykli, wśród których należy wymienić ten, z którego pochodzi prezentowana praca – „Rozmyślania”. W tym okresie Musiałowicz zaczął kłaść duży nacisk na wygląd ram swoich prac. Podobnie jak w zaprezentowanej pracy, uwagę przykuwa ich dekoracyjność oraz rozbudowana ornamentyka. Jak opisuje zmiany, które zaszły w twórczości Musiałowicza w latach 80. Włodzimierz Nowaczyk: „Faktura stała się zagęszczona, farba została zmieszana ze żwirem, nastał czas ‘czarnych obrazów’. One to zbudowały kanon tej twórczości. Artysta stał się klasykiem” (Włodzimierz Nowaczyk [w:] Henryk Musiałowicz, [red.] Małgorzata Waller, Poznań 2002, s. 25).

W 1939 ukończył warszawska ASP, gdzie studiował pod kierunkiem Feliksa Szczęsnego Kowarskiego oraz Leonarda Pękalskiego. Należał do grupy „Warszawa”. Malarz, grafik i rysownik nie związany z żadną grupą ani orientacją artystyczną. Używa różnych technik (pędzel, pióro, techniki graficzne, tusz) stworzył monotematyczne serie, m.in. „Dno morskie”, „Wojna przeciw człowiekowi”, „Portrety z wyobraźni”, cykle „Reminiscencje”, „Epitafia”, „Rodzina”. Maluje obrazy z syntetycznie ujętymi formami i postaciami, o bogatym tle i fakturze reliefowej, zajmuje się też malarstwem ściennym i witrażownictwem (projekt witraża do Mauzoleum Walki i Męczeństwa w Alei Szucha w Warszawie).

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.