Z cyklu: Rodzina, 1994 r.

Obrazy Henryka Musiałowicza cechuje hieratyczność, uporządkowanie oraz geometryczne uproszczenie. Można tu znaleźć odwołania do archetypicznego wizerunku człowieka lub totemu, pierwotnego wyobrażenia sił wyższych. W cyklach malarskich takich jak "Sacrum", "Epitafium" czy "Reminiscencje" widoczna jest osiowość i koncentracja wokół ludzkiego kształtu. Podobne są obrazy z cyklu "Rodzina", tu jednak artysta porzuca ścisłą symetrię. Artysta uważa, że celem tworzenia sztuki jest zawarte w niej przesłanie, że jej zadaniem jest skłanianie widza do kontemplacji. Swoją prawdę, wiarę i sacrum znalazł w przyrodzie, sztuce i w człowieku. "Chodzi o to - mówił - by patrzący na obraz znalazł podstawowe prawdy (...) Chcę, aby moja sztuka miała jakąś wewnętrzną siłę i zmuszała do refleksji. By niosła nadzieję będąc metaforą ludzkiego losu, w który wpisane są zarówno cierpienie, odrodzenie i ukojenie. Zastanawiam się, jak przez moją sztukę mówić. Jak dać odpowiedzi na tragiczne pytania człowieka, który może zagubił sens swego istnienia wobec przerażającej golgoty człowieczej" [E. Bogusz-Bołtuć, Człowiek i artysta. Wywiad z Henrykiem Musiałowiczem. "Estetyka i krytyka", tom 6 (1/2004), s.55-56.]

Henryk Musiałowicz ukończył w 1939 r. warszawska ASP, gdzie studiował pod kierunkiem F.S. Kowarskiego oraz L. Pękalskiego. Należał do grupy "Warszawa". Malarz, grafik i rysownik niezwiązany z żadną grupą ani orientacją artystyczną. Używa różnych technik (pędzel, pióro, techniki graficzne, tusz), stworzył monotematyczne serie, m.in. "Dno morskie", "Wojna przeciw człowiekowi", "Portrety z wyobraźni", cykle "Reminiscencje", "Epitafia", "Rodzina". Maluje obrazy z syntetycznie ujętymi formami i postaciami, o bogatym tle i fakturze reliefowej. Zajmuje się też malarstwem ściennym i witrażownictwem (projekt witraża do Mauzoleum Walki i Męczeństwa w Alei Szucha w Warszawie).