Z cyklu Reminiscencje, 1991 r.

"Chodzi o to by patrzący na obraz znalazł podstawowe prawdy. Chcę, aby moja sztuka miała jakąś wewnętrzną siłę i zmuszała do refleksji. By niosła nadzieję będąc metaforą ludzkiego losu, w który wpisane są zarówno cierpienie, odrodzenie i ukojenie. Zastanawiam się, jak przez moją sztukę mówić. Jak dać odpowiedzi na tragiczne pytania człowieka, który może zagubił sens swego istnienia wobec przerażającej golgoty człowieczej".
Ewa Bogusz-Bołtuć, Człowiek i artysta. Wywiad z Henrykiem Musiałowiczem, "Estetyka i krytyka", Nr 6 (1/2004), s. 55-56

Obrazy Henryka Musiałowicza cechuje hieratyczność, uporządkowanie oraz zgeometryzowane uproszczenie. Można tu znaleźć odwołania do archetypicznego wizerunku człowieka lub totemu, pierwotnego wyobrażenia sił wyższych. W cyklach malarskich takich jak "Sacrum", "Epitafium" czy "Reminiscencje" widoczna jest osiowość i koncentracja wokół ludzkiego kształtu. Artysta w 1939 roku ukończył warszawską ASP, gdzie studiował pod kierunkiem Felicjana Szczęsnego Kowarskiego oraz Leonarda Pękalskiego. Należał do grupy "Warszawa". Używał różnych technik (pędzel, pióro, techniki graficzne, tusz), tworzył monotematyczne serie, m.in. "Dno morskie", "Wojna przeciw człowiekowi", "Portrety z wyobraźni", "Rodzina". Malował obrazy z syntetycznie ujętymi formami i postaciami, o bogatym tle i fakturze reliefowej, zajmował się też malarstwem ściennym i witrażownictwem (projekt witraża do Mauzoleum Walki i Męczeństwa w alei Szucha w Warszawie).