Z cyklu Reminiscencje, 1982 r.

"Chcę, aby moja sztuka miała jakąś wewnętrzną siłę i zmuszała do refleksji. By niosła nadzieję, będąc metaforą ludzkiego losu, w który wpisane są zarówno cierpienie, odrodzenie i ukojenie. Zastanawiam się, jak przez moją sztukę mówić. Jak dać odpowiedzi na tragiczne pytania człowieka, który może zagubił sens swego istnienia wobec przerażającej golgoty człowieczej".
Henryk Musiałowicz

Krytyka artystyczna porównywała niekiedy prace Musiałowicza do obrazów francuskiego "brutalisty" Jeana Dubuffeta. To zestawienie wydaje się szczególnie trafne, jeśli wziąć pod uwagę, że obu twórców łączyło nie tylko pokrewieństwo stosowanych formuł malarskich, ale także filozoficzne zaplecze tworzonej przez nich sztuki. Prezentowana kompozycja pochodząca z cyklu "Reminiscencje" może stanowić interesujący przykład obu tych wymiarów sztuki Musiałowicza. W obrazie zwraca szczególnie uwagę charakterystyczna dla Musiałowicza dyspozycja elementów. Oś stanowi syntetycznie i sylwetkowo ujęta ludzka figura. Płaszczyzna obrazu kształtowana jest w łatwo rozpoznawalny chropowaty, pół reliefowy sposób. Forma plastyczna pozostaje w związku z obrazami Musiałowicza z lat 60. i 70., w których artysta eksperymentował z użyciem smolistej czerni i monochromatyzmem. W "Reminiscencjach" wyraźniej daje o sobie jednak znać dekoracyjność obrazu, operowanie efektem błysku oraz tworzenie wrażenia inkrustacji obiektu opiłkami metalu. Wizualne jakości obrazu artysta rozumiał jednak nie jako cel sztuki, a jedynie środek.