Z cyklu Portret z wyobraźni, lata 60. XX w.

"Portrety z wyobraźni", podobnie jak całą twórczość Henryka Musiałowicza, trudno rozpatrywać w oderwaniu od jego biografii i kontekstu lokalnego - szczególnie traumatycznych doświadczeń wojennych. Analizując jednak ich nowoczesną formę i uniwersalny, humanistyczny przekaz, bez trudu wpisać je można w szersze tło europejskiej awangardy. Musiałowicz rozpoczął cykl "Portrety z wyobraźni" u schyłku lat 50. Jego zapowiedź przedstawił na pierwszej powojennej prezentacji swojego dorobku w Klubie Związku Literatów Polskich w 1955 w cyklu o nazwie "Głowy". Pomiędzy tą datą a czasem powstania pierwszych "Portretów" dokonał się w twórczości Musiałowicza zasadniczy zwrot, którego konsekwencją było ukształtowanie się dojrzałego, indywidualnego stylu artysty.
Musiałowicz odbył w tym okresie podróż do Holandii, gdzie poznał twórczość van Gogha i Rembrandta, kolosalne wrażenie zrobił na nim także "Pomnik dla zniszczonego miasta" Ossipa Zadkine’a. Kolejnym jego celem był Paryż, gdzie zetknął się zarówno z klasykami sztuki europejskiej jak i francuską powojenną awangardą. Momentem przełomowym w twórczości Musiałowicza był powrót do rysunku, jego efekty oglądać można było na wystawie w galerii ZPAP w warszawskim MDM w 1957 Krytyka artystyczna ze szczególnym entuzjazmem zareagowała na zaprezentowany wówczas po raz pierwszy cykl "Warszawa rok 1945". Wkrótce potem rozwinął dwie najważniejsze serie prac: "Portrety z wyobraźni" oraz "Wojna przeciw człowiekowi".
Dla artysty tematyka była równie istotna jak doskonalenie środków formalnych - monochromatyczne, wielowarstwowe rysunki tuszem przybierały postać malarstwa materii. Stanisław Ledóchowski pisał o nich: "(…) wybór techniki niczego nie przesądza. Rysunki Musiałowicza mogą być bardziej malarskie niż obrazy Tymona [Niesiołowskiego]. (…) W czarno-białym malarstwie Musiałowicza uderza bogactwo wykorzystanych środków, nigdy prawie się nie powtarzających" ("Przegląd kulturalny", 24.III.1960). O ile w Polsce zdania krytyki na temat nowych prac artysty były polemicznie (Stajuda zarzucał im nadmierne epatowanie grozą, efekciarstwo, wytykał techniczne niedostatki - "przemęczenie prac"), o tyle wśród krytyki europejskiej zdobyły niekwestionowane uznanie. Pierwsza ku temu sposobność pojawiła się podczas wystawy w Musée Rath w Genewie 1963. We wstępie do katalogu wystawy Jean A. Mazoyer podkreślał związki Musiałowicza ze współczesnością, sugerował nawet ich prekursorstwo, dostrzegł również korelację z dziełami Dubuffeta: "Rzeczywiście, pojedyncze figury w jego pracach mogą, przez swą fakturę, przywodzić na myśl ‘Corps de Dames’ z 1950. Podobnie ostatnie poszukiwania materii, które sprowadziły Musiałowicza do stosowania gęstej masy monochromatycznej dla wyżłobienia w niej odcisków sylwetek, mogą przypominać materiał ‘Materiologies’ z 1960. W istocie jednak, o ile nawet dają się porównać pod względem ‘widzenia’, to humanizm Musiałowicza nie jest ‘antyhumanistyczny’ jak u Dubuffeta [tak uważa Françoise Choay], ale sięga dalej niż humanizm, to znaczy poza samo zrozumienie jego istoty. (...) Daleki od abstrakcji geometrycznej lub lirycznego informelu, które są dwiema głównymi tendencjami po tej stronie Zachodu, jako odbicie sztuki wyrażającej samotność wypełnioną inteligencją lub wrażliwością, Musiałowicz zbliża się raczej do tych, którzy zdają się zapowiadać światy poza naszą rzeczywistością".
Owo współistnienie wątków filozoficznych z nieznanym efektem formalnym zapewniło pracom artysty wielki sukces, który powtórzył rok później, prezentując obrazy w paryskiej Galerie Lambert. "Dla krytyki francuskiej był ponownym, po Janie Lebensteinie, odnalezieniem czegoś niezwykłego z nieznanego kraju. Eksponowane ‘Portrety z wyobraźni’ ewokowały ‘wstrząsającą figuratywnością, bolesnym hieratyzmem. Postacie ze świata cienia, popiołu i znaków, które są jak niewypowiedziany ślad naszej jedynej przygody...’ (J. J. Leveque, "Arts"). (…)Podsumowaniem długotrwałych motywów z najbardziej znaczących, tworzonych w tym czasie cykli była warszawska wystawa w Domu Plastyka na Mazowieckiej w 1966. W katalogu ekspozycji Jerzy Olkiewicz napisał: ‘Henryk Musiałowicz stworzył sobie tylko właściwą technikę rysunku - można by ją nazwać grafiką materii. Niezwykle wrażliwa tkanka kresek, plam, zacieków, zadrapań układa się w formę rozwibrowaną, nerwową, dramatyczną. Wbrew pozorom temat czy nazwa cyklu nie określają definitywnie charakteru pracy. Są pretekstem. Stwarzają raczej ramy, w których wypowiada się artysta zawsze żarliwy, romantyczny, głęboko uczulony na dramat - być może wszystko na swój sposób udramatyczniający. Temat określa tylko gatunek i stopień stężenia graficznej materii Musiałowicza - czasem bardziej poszarpanej, rozdartej, wzbogaconej ostrzejszymi kontrastami; czasem rozdartej w subtelnych niuansach, poszarzałej, intymnej. Kontemplacja jest kluczem wyjaśniającym charakter rysunków Musiałowicza. Stężenie materii jest jednoznaczne z wewnętrznym skupieniem. Musiałowicz nie przekazuje bezpośrednich odruchów - może się nawet ich wstydzi. Rozmyśla na temat rysunku, niszczy bezpośrednie uderzenie kreski zadrapaniami, rozpamiętuje każdy detal. Unikając dosadności, jakichkolwiek przejaskrawień - nie widząc co to patos czy szarżowanie techniką, zachowuje skromność i sobie tylko właściwą rezerwę. Daleki od agresywności, nie narzucający się, ukazuje wycinek bardzo własnego, prywatnego świata, w którym każde przeżycie zostaje rozdrobnione w czasie na zespoły mikroform, zachęcających do kontemplacji i współuczestniczenia. Główny zarys formy, często elementarnie prostej, hieratycznej - akcentuje rezerwę, pewien kanon, w który artysta wtłacza swój wariant widzenia świata i człowieka’ " (Włodzimierz Nowaczyk, Świat Henryka Musiałowicza i świat według Niego, [w:] Henryk Musiałowicz, Muzeum Narodowe w Poznaniu 2003, s.20).

W 1939 ukończył warszawska ASP, gdzie studiował pod kierunkiem Feliksa Szczęsnego Kowarskiego oraz Leonarda Pękalskiego. Należał do grupy "Warszawa". Malarz, grafik i rysownik nie związany z żadną grupą ani orientacją artystyczną. Używa różnych technik (pędzel, pióro, techniki graficzne, tusz) stworzył monotematyczne serie, m.in. "Dno morskie", "Wojna przeciw człowiekowi", "Portrety z wyobraźni", cykle "Reminiscencje", "Epitafia", "Rodzina". Maluje obrazy z syntetycznie ujętymi formami i postaciami, o bogatym tle i fakturze reliefowej, zajmuje się też malarstwem ściennym i witrażownictwem (projekt witraża do Mauzoleum Walki i Męczeństwa w Alei Szucha w Warszawie).

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.