Z cyklu Księgi życia

"Pytania wydrapuję w kamieniu, drewnie, wyszarpuję z papieru. Wyruszam w podróż do tego, co w człowieku pierwotne. Do tego, co jak kamienie wypychane przez ziemię z okolicznych pól próbuje wydostać się na świat".
Henryk Musiałowicz

Henryk Telesfor Musiałowicz urodził się w Grodnie w 1914 roku. Pierwsze wspomnienia, które najmocniej utkwiły w pamięci artysty, wiążą się z powrotem ojca z wojny i powstania wielkopolskiego. W latach 1932-36 uczęszczał do poznańskiej Państwowej Szkoły Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego, gdzie jego opiekunem był profesor Bronisław Bartel. Zakończenie nauki zbiegło się z powołaniem do służby wojskowej. W 1937 zdał egzamin do Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Studia rozpoczął w pracowni malarskiej Leonarda Pękalskiego. Przerwał je wybuch wojny. Musiałowicz brał czynny udział w walkach. W 1944 roku udało mu się zorganizować pierwszą indywidualną wystawę z której wszystkie obrazy spłonęły. W 1945 roku wrócił do Warszawy, ogrom zniszczeń, jaki go zastał, na stałe odcisnął piętno na nim i jego twórczości. W 1948 roku otrzymał dyplom ukończenia Akademii Sztuk Pięknych. W 1957 roku wyjechał do Holandii, tam zetknął się po raz pierwszy ze sztuką Rembrandta, która stała się dla niego inspiracją. Artysta czernią i bielą podbił Europę, wzbudzając zachwyt krytyków. W 1984 roku przeprowadził się do Puszczy Białej, gdzie zbudował pracownię i zaczął tworzyć obiekty rzeźbiarskie i instalacje.
"Słupy przynoszą wszystkie myśli z głębi serca, by iść zgodnie do uniwersalnej całości świata - problemów człowieka, ludzkości. To w pewnym sensie spłacenie długu wobec tych, którzy zginęli.
Szukając tej wielkiej tajemnicy natury, szukam zaufania do życia, zaufania do wszechświata, mocy Boga - natury, jedności i mocy wszystkiego. By iść dalej, dalej do celu, by dobro zwyciężyło zło w prawdzie. To próba wypowiedzi o świecie.
Mej refleksji, mych odczuć, myśli dramatu ziemi naszego czasu. To wezwanie do naszej wyobraźni. Słupy to: zadawanie pytań, pobudzanie wyobraźni, zadumy i refleksji, aby czynić nas doskonalszymi".
Henryk Musiałowicz

Słupy z cyklu "Księgi życia" to swego rodzaju instalacje, które z wielkim zaangażowaniem wykonywał Henryk Musiałowicz. Postawił sobie trudne zadanie - misję przypominania o dramatycznych przeżyciach II wojny światowej i powstania warszawskiego, o tragizmie, doświadczeniu. Poprzez symbole, fakturowość, kolorystyczne rozwiązania, misterne sklejanie kawałków oswaja surową materię drewna, z którego powstają te swoiste totemy. Nawiązuje w ich kształcie do sylwetki człowieka, a pragnie, aby były dla niego drogowskazem, znakiem czasów. Oglądając rzeźby Musiałowicza surowe i ciężkie, obcujemy z mistycyzmem. Bożena Kowalska zauważyła, że "Słupy" to szczególne rzeźby. Są one realizowane w duchu obrazów, często jak one o reliefowo ukształtowanej, "pokaleczonej" płaskorzeźbowo powierzchni, polichromowane czarno-czerwono, biało i żółto-złociście. Czasami przypominają wiejskie kapliczki przydrożne albo przydrożny słup-totem, albo symbol żałoby, gdy poprzeczna belka przydaje im kształt krzyża. Czasami są smukłe jak pień drzewa, a niekiedy rozłożyste, lub skonstruowane z wielu różnych, nadbudowanych nad sobą części. Czasem pokaleczona faktura drewnianych partii słupa skontrastowana bywa z metalowymi elementami, które wraz z czaszkami zwierząt, wieńczącymi niekiedy kompozycję, nabierają symbolicznego znaczenia natury ujarzmionej i dewastowanej przez człowieka. Musiałowicz w naturze i sztuce znalazł swoją samorealizację, swoje najwyższe wartości i swoje spełnienie (Bożena Kowalska, O twórczości Henryka Musiałowicza, źródło: musialowicz.com). Jak mówił sam artysta: "Cała moja twórczość to próba wypowiedzenia siebie, szukanie tego, kim jestem. Własnego współczesnego, a zarazem polskiego oblicza nadziei i rozpaczy - ludzkiej i poza ludzkiej. Daję z siebie wszystko. Szukam najprostszego języka znaku i znaczeń, które nie muszą być znane do końca. Sztuka moja jest sztuką bolesnych konfliktów, głębokich rozterek. Odnoszę się do głębi wieków i głębi własnego wnętrza, własnych przeżyć, stamtąd czerpię siły, by wyrazić wartości uniwersalne. Chodzi o to, by patrzący na obraz znalazł podstawowe prawdy. Chcę przy tym mówić w sposób prosty i jednoznaczny, jest to ciąg pytań, doświadczeń i odpowiedzi, które pomagają w porozumieniu i poznaniu ogólnoludzkiego pojmowania rzeczywistości, co daje jednocześnie spojrzenie na samych siebie. Chcę, aby moja sztuka miała jakąś wewnętrzną siłę i zmuszała do refleksji. By niosła nadzieję, będąc metaforą ludzkiego losu, w który wpisane są zarówno cierpienie, odrodzenie i ukojenie. Zastanawiam się, jak przez moją sztukę mówić.
Jak dać odpowiedzi na tragiczne pytania człowieka, który może zagubił sens swego istnienia wobec przerażającej golgoty człowieczej. Myślę, że sztuka ma wielkie, trudne do wytłumaczenia słowami zadanie. Jest to próba otwarcia okna na problemy świata. W twórczości szukam też energii podrywającej do życia, do samoobrony, do rozmyślań. Myślę, że artysta tyle jest wart, ile pozostawił po sobie swojej osobowości. Szukam wrażliwego człowieka, chcę go przez sztukę odnaleźć, by można było w życiu iść razem. Sztuka musi być refleksyjna i zadawać pytania" (Ewa Bogusz-Bołtuć, Człowiek i artysta. Wywiad z Henrykiem Musiałowiczem, "Estetyka i krytyka", nr 6 (1/2004), www.estetykaikrytyka.pl).

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.