Z cyklu Epitafium, 1982 r.

Obrazy Henryka Musiałowicza cechuje hieratyczność, uporządkowanie oraz zgeometryzowane uproszczenie. Można tu znaleźć odwołania do archetypicznego wizerunku człowieka lub totemu, pierwotnego wyobrażenia sił wyższych. W cyklach malarskich takich jak "Sacrum", "Epitafium" czy "Reminiscencje" widoczna jest osiowość i koncentracja wokół ludzkiego kształtu. Artysta uważa, że celem tworzenia sztuki jest zawarte w niej przesłanie, że jej zadaniem jest skłanianie widza do kontemplacji. Swoją prawdę, wiarę i sacrum znalazł w przyrodzie, w sztuce i w człowieku
"Chodzi o to - mówił - by patrzący na obraz znalazł podstawowe prawdy (...) Chcę, aby moja sztuka miała jakąś wewnętrzną siłę i zmuszała do refleksji. By niosła nadzieję będąc metaforą ludzkiego losu, w który wpisane są zarówno cierpienie, odrodzenie i ukojenie. Zastanawiam się, jak przez moją sztukę mówić. Jak dać odpowiedzi na tragiczne pytania człowieka, który może zagubił sens swego istnienia wobec przerażającej golgoty człowieczej" [E. Bogusz-Bołtuć, Człowiek i artysta. Wywiad z Henrykiem Musiałowiczem. Estetyka i krytyka, 6(1/2004), s.55-56.]