Pejzaż jesienny, 1952

Graficzka, rysowniczka, pedagog, działaczka artystyczna. Urodziła się 25 lipca 1929 w Warszawie, zmarła 22 kwietnia 1990 w Warszawie. Mieszkała w Warszawie.

Była córką Stanisława Ostoja-Chrostowskiego, wybitnego grafika okresu międzywojennego. W latach 1946-1950 studiowała malarstwo i grafikę w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie u J. Cybisa T. Kulisiewicza. W 1950 rozpoczęła na Wydziale Grafiki tej uczelni pracę pedagogiczną, którą kontynuowała niemal do śmierci, w latach 1962-1989 prowadząc własną pracownię grafiki warsztatowej. Równolegle działała w Związku Polskich Artystów Plastyków, w którym pełniła wiele funkcji społecznych.

Czas jej debiutu zbiegł się z okresem dominacji doktryny socrealizmu w sztuce polskiej. W pierwszej połowie lat 50. cykle jej akwafort: W WALCE, POWSTANIE KOŚCIUSZKOWSKIE, Z PGR-U zdobyły nagrody na oficjalnych salonach - II, III i IV Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki.

Kryzys zdrowotny (nadwerężenie nadgarstków) w 1973 zmusił ją do przejściowego zaniechania forsownej pracy przy grafice. Powstał wtedy rysunkowy cykl RĘCE, w którym artystka odbijała swe dłonie pokryte farbami. Wróciła do pełnej sprawności w 1975, tworząc kolejne kompozycje z zarzuconych cyklów. Od 1977 wykonywała unikatowe odbitki łączące grafikę z malarstwem i collagem. W 1986 zapadła na chorobę nowotworową. Od 1988 wprowadziła do swego warsztatu sitodruk i kontynuowała eksperymenty malarskie.

Uprawiała głównie akwafortę i techniki mieszane. Jej prace często miały wymowę metaforyczną. Odznaczały się mistrzostwem technicznym i malarskim zróżnicowaniem walorów.