ACHILLES WŚRÓD CÓREK LYKOMEDESA

Temat obrazu został zaczerpnięty z greckiej mitologii i ukazuje scenę, w której Odyseusz przebrany za kupca zjawia się w pałacu Lykomedesa, króla Skyros. Tetyda, matka Achillesa, nie chcąc zgodzić się na wyprawę syna pod Troję, przebrała go w żeńskie szaty i ukryła wśród córek Lykomedesa. Odyseusz rozłożył przed księżniczkami skrzynię z klejnotami, tkaninami i przyborami do haftowania, ukrył tu również broń. Achilles, widząc miecz, chwycił go, zdradzając swą prawdziwą naturę. Scena na obrazie ukazuje moment, gdy Achilles zrzucił już kobiece przebranie, wyposażony we włócznię i tarczę - wykonane w ku¼ni Hefajstosa, a ofiarowane mu przez matkę - postanawia wyruszyć na wojnę. Kompozycja w układzie horyzontalnym ukazuje wielce ożywione postacie zebrane we wnętrzu doryckiej budowli, w głębi, w prześwicie między kolumnami rysuje się rozległy widok na morze i zakotwiczone okręty. Artysta podjął bardzo popularny w okresie klasycyzmu temat bohaterstwa, odwagi, lojalności, miłości ojczyzny. Wzorował się na kompozycjach najznakomitszych artystów tego czasu: Jacques-Louis Davida (1748-1825), Josepha-BenoEt Suvée`go (1743-1807), Pierre`a Peyrona (1744 - 1814) francuskich malarzy, uczniów Josepha-Marie Viena, zwycięzców Prix de Rome, stypendystów Akademii Francuskiej w Rzymie. Dostrzegamy podobieństwa z obrazami Suvée`go z Luwru: Kornelia matka Grakchów (1795) czy Westalka Emilia rozniecająca święty ogień (1791). Grupa postaci kobiecych z lewej strony w warszawskim obrazie nawiązuje do fragmentu ze sławnego dzieła Davida Liktorzy przynoszą Brutusowi ciała jego poległych synów (1789, Luwr). Najwięcej analogii można dostrzec jednak z kompozycjami Franuois-André Vincenta (1746-1816), również laureata Prix de Rome. Malarz podobnie grupuje postacie we wnętrzu, surowej, monumentalnej doryckiej budowli, jak czyni to Vincent w swej znanej pracy Zeuksis wybiera modelkę do postaci Heleny (1789, Luwr, pomniejszona wersja sprzedana na aukcji Sotheby`s w Nowym Yorku, 8.VI.2007, nr 262). Podobieństwa widać też w modelowaniu masywnych postaci, w rysunku ich twarzy i szat. Niniejszy obraz ukazujący epizod z żywota Achillesa, powstał w ostatniej dekadzie XVIII lub pierwszej XIX stulecia, na fali neoklasycystycznej fascynacji światem antyku, jego mitologią, historią i moralnością.