Amor amoris, 1688 (1988) r.

Praca „Amor amoris” Franciszka Starowiejskiego to dwuznaczne przedstawienie, formalnie nawiązujące do XVII-wiecznego rzymskiego malarstwa barokowego. Kompozycja składa się z dwóch postaci zamkniętych w silnym uścisku. Jedna z nich wkłada głowę do stylizowanej zwierzęcej paszczy wieńczącej ciało drugiej postaci. To bardzo charakterystyczny dla twórczości artysty zabieg - w jego plakatach, grafikach i rysunkach często pojawiają się motywy fantastyczne, które współistnieją z realnymi. Dzieła Starowieyskiego charakteryzuje mistrzostwo rysunku – zamaszysty gest, wyrazisty kontur, drobiazgowy modelunek to cechy wyróżniające jego styl. Barokowy przepych, fascynacja śmiercią, erotyzmem, przemocą i światem nierzeczywistych stworów przypominających zwierzęce szczątki pojawiają się w większości jego prac, również w prezentowanym rysunku. Większość jego realizacji przesycona jest groteskowym humorem i absurdalnymi zestawieniami. Praca jest sygnowana stylizowanym na XVII-wieczny inicjałem oraz datowana 300 lat wstecz. Litera „P” wskazuje na miejsce powstania pracy: Paryż. Przenosząc się mentalnie w epokę baroku, artysta utrzymywał, że najpełniej oddaje ona stan jego ducha i umysłu.

Pochodził z rodziny szlacheckiej, pieczętującej się herbem Biberstein. Studia artystyczne ukończył na ASP w Krakowie i w Warszawie. Popularność zyskał w latach 60. serią plakatów teatralnych i filmowych. Zajmował się malarstwem, plakatem, grafika użytkową, scenografią teatralną i telewizyjną. Jego malarstwo cechuje fascynacja ciałem kobiecym o "rubensowskich" kształtach, zmysłowością oraz refleksja nad przemijaniem i śmiercią. W swoich "teatrach rysowania" łączył obydwie sztuki w jeden, "spektakl sztuk wszelakich", zjawisko medialne, w których taką samą wartością artystyczną jest sam akt tworzenia, jego elementy widowiskowe i - dzięki erudycji autora - literackie, jak i samo dzieło w tradycyjnym słowa tego znaczeniu. W obrazach Franciszka Starowieyskiego świat realny łączy się z tworami "niepohamowanej" wyobraźni, a jego twórczość ostentacyjnie nawiązująca do starych XVII-wiecznych mistrzów, przesycona jest groteską oraz humorem.