GŁÓWKA DZIEWCZYNKI, 1943

Rze¼biarz, uczeń Tadeusza Breyera. Studiował na warszawskiej akademii w latach 1929-34, zaś po uzyskaniu dyplomu w roku 1938 został asystentem w Pracowni Technik Metalowych na tejże uczelni. Po wojnie, w latach 1947-50, był zastępcą Bohdana Pniewskiego w Pracowni Rze¼by Monumentalnej. W latach 1935-39 był członkiem Związku Rze¼biarzy oraz ugrupowania artystycznego Blok Zawodowych Artystów Plastyków, zaś od 1946 Sekcji Rze¼by Związku Polskich Artystów Plastyków (był okresowo w Zarządzie). Artysta przez całe lata trzydzieste tworzył pod wpływem swojego mistrza, Tadeusza Breyera; jego prace odznaczają się monumentalizmem, operowaniem zwartą bryłą oraz dużymi płaszczyznami. W końcu lat 50-tych Masiak zaczął tworzyć formy abstrakcyjne, nowoczesne, zaczął też stosować nowe materiały (np. żywice sztuczne). Artysta jest autorem wielu pomników, zwłaszcza o tematyce martyrologicznej, zaprojektował np. Pomniki Walk i Męczeństwa w Bydgoszczy, Sępólnie i Warszawie, Pomnik Poległych w Chełmie Lubelskim. Pracował w gipsie, glinie, kamieniu, drewnie i brązie. Tworzył również małą plastykę. Masiak brał udział w wielu wystawach oraz konkursach zdobywając liczne nagrody i wyróżnienia, m.in. II nagroda za rze¼bę Ostatnia strzała wystawie Sport w sztuce (1931, IPS), wyróżnienie honorowe za rze¼bę Pływak wystawie Sport w sztuce Berlinie (1936), srebrny medal za rze¼bę Polonia Międzynarodowej Wystawie Sztuki i Techniki w Paryżu (1937), III nagroda (z S. Gałkowskim) za projekt rozwiązania plastycznego sali Dworca Głównego (1939). Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeach Narodowych w Warszawie i Krakowie, w budynku Sejmu oraz Muzeum w Chicago. (na podst. hasła P. Freusa, na: www.culture.pl).