Błękitna maska I, 1989

Ewa Walawska to wybitna przedstawicielka polskiej szkoły grafiki warsztatowej. Tworzy cykle prac graficznych opartych na wyraźnie określonym znaku i silnie zaznaczonej morfologii materii. Historyk sztuki Dorota Folga Januszewska mówi wręcz o cielesności grafiki Ewy Walawskiej. Autorka konsekwentnie od lat 60-tych realizuje serie graficzne nacechowane niezwykłą szlachetnością wykonawstwa i dbałością o warsztatową jakość dzieła graficznego. Ewa Walawska mówi o sobie, że : Jest artystką dwóch epok. Tej dawnej epoki grafiki prawdziwej, którą kocha, i cyfry, która jest podrzutkiem, tym samym wypowiadając jeden z zasad niczych dylematów grafików warsztatowych: jak się zachować wobec druku cyfrowego, co wybrać: odbitkę czy wydruk, prasę graficzną czy klawiaturę komputera. I choć artystka w ostatnich latach zrealizowała cykl druków cyfrowych pt. „Mątwy”, to jednak, jak się wydaje, w duszy pozostała wierna tradycyjnym technikom graficznym rytym i trawionym w metalowych płytach. A tych prac wykonała naprawdę wiele, pozostawiając ich odbiorcę zawsze pod wrażeniem głębi zaproponowanej metaforyki (prace z motywem oparcia fotela („Bramy”), piękna i subtelności zastosowanej materii („Wrota czasu”) czy zaskakującego znaku plastycznego („Błękitne maski” oraz „Parawany”). Ewa Walawska urodziła się w 1943 roku w Warszawie. Studia na Wydziale Malarskim w PWSSP w Gdańsku rozpoczęła w 1961 roku. Jednak ukończyła ASP w Warszawie na Wydziale Malarstwa i Grafiki w 1967 roku w pracowni Andrzeja Rudzińskiego. W 1972 roku zaczęła pracę na ASP w Pracowni Grafiki Warsztatowej Zenona Januszewskiego, gdzie pracowała do 2013 roku, z przerwą w latach 1986-1995, gdy prowadziła rysunek na Wydziale Rzeźby. W 2005 roku została profesorem zwyczajnym . Laureatka wielu nagród i wyróżnień. Autorka wielkiej liczby znakomitych wystaw. Doczekała się też monograficznej wystawy w Salonie Akademii w 2015 roku i towarzyszącej jej imponującej publikacji monograficznej o własnej twórczości.