"Chusta I", 1980 r.

"Wiosna w Wiedniu. Lekcja rysunku. Dziewczynka śledzi wróbla za oknem. Wypakowała z teczki pudełko akwarelek i nalała wody do słoika, ale nie zamierza robić nic (…) Na widok odbicia swojej twarzy pojmuje, o co chodzi. I przenosi swoje rysy z lusterka na papier jak w hipnozie. Ta dziewczynka to ja. Autoportret, od którego wszystko się zaczęło, pozostał moją pasją"
EWA KURYLUK

Ewa Kuryluk już w bardzo młodym wieku dała poznać o swoim niekonwencjonalnym stosunku wobec malarstwa. Nie tylko ze względów na uczulenie, ale z wrodzonej chęci walki z konwencjami, czuła wewnętrzną potrzebę zarzucenia malarstwa olejnego, z całym jego bagażem tradycji i utartych schematów. Jej spontaniczności i potrzebie eksperymentowania, szybkiego reagowania bardziej odpowiadał rysunek. Długo schnącą technikę olejną zastąpiła akrylem oraz tuszem, zaś płótna łatwiej dostępnymi płytami pilśniowymi, następstwem tych eksperymentów było tworzenie rysunków na tkaninach.
Jako absolwentka warszawskiej ASP przyznała, że z macierzystej uczelni wyniosła wiedzę głównie z zakresu historii sztuki, którą podówczas wykładał Mieczysław Porębski, dlatego w jej twórczości dostrzec można liczne nawiązania i zapożyczenia z historii zarówno malarstwa, jak i fotografii. Artystka wspominając swoja edukację, napisała: "Na wydziale malarstwa obowiązywały dwa tematy: akty i martwe natury z tektury i gipsu. Pozowały nam emerytki i inwalidki, dorabiając do głodowych świadczeń, i kilka prostytutek, by mieć legalną pracę. Widok tej nędzy i upokorzenia należało przetworzyć na 'wrażliwe bonnardy'. Ale tego nie umiałam i malowałam uparcie 'infantylne ilustracje', jak nazywano moje autoportrety" (Ewa Kuryluk, Obrysować cień. Malarstwo 1968-1978, BWA, Wrocław, 2011, s. 9). Brak zrozumienia w konfrontacji ze strony konserwatywnej kadry pedagogicznej oraz eksperymenty jakie prowadziła z kolażem, użyciem materiałów takich jak tkaniny, gazety, opakowania, sprawił, że jako niepokorną studentkę przeniesiono ją do pracowni plakatu. Mimo to, do lat 80. artystka zajmowała się głównie malarstwem, rzutowała wykonane wcześniej zdjęcia na płótno, selektywnie wybierając istotne elementy obrysowywała ich kontur podporządkowując swej artystycznej wizji pozornie obiektywne medium fotografii. O swojej twórczości napisała: "Marzyło mi się, że światło przepłynie przeze mnie jak przez przezroczyste medium na papier i samo się na nim utrwali. Chciałam być kamerą i kliszą fotograficzną". Bohaterką malarstwa jest zawsze sama artystka, otaczająca ją codzienność, osobiste doświadczenia i wspomnienia. Wykonanie obrazu artystka poprzedza wykonaniem auto-fotografii, traktowanych jako forma intymnego dziennika, utrwalającego jej stany psychiczne. Powielanie własnego wizerunku na dziesiątkach płócien pozwala artystce na autorefleksję i analizę własnej osoby w zmieniających się kontekstach i rolach.
Prezentowany obiekt należy do serii monochromatycznych, wręcz ascetycznych prac wykonanych na surówce, czyli tkaninie z niebielonej i nieuszlachetnionej przędzy. Struktura tkanin jest chropowata, można w niej dojrzeć naturalne zanieczyszczenia, takie jak resztki okryw nasion, na niej artystka pewną ręką tworzy kontury portretów przyjaciół, członków rodziny, a także autoportrety, tak jak w przypadku prezentowanej "Chusty". Przyznaje, że prace te są pochodną jej bliskich kontaktów z kulturą japońską, z którą zetknęła siew trakcie pobytu w Kioto i nawiązują do pradawnej tradycji sztuki tekstylnej oraz japońskiej mitologii.
Twarz artystki przestawiona w bolesnym grymasie zarysowana na białym materiale nasuwa skojarzenia z Veraikonem. Kuryluk wspomniała, że średniowieczne wizerunki św. Weroniki budziły jej zainteresowanie jeszcze w dzieciństwie, odbita twarz Chrystusa zdawała się być obrazem jego wnętrza. Symbolika chusty koresponduje także z poglądami na sztukę artystki, według których materiał jest żywą tkanką ranioną kreską jej rysunku. W pracy dostrzec można potrzebę konfrontacji z symbolika chrześcijańską, ale i symboliką płci oraz zmysłowości ciała. Dlatego też Kinga Kawalerowicz malarstwo Ewy Kuryluk określiła "realizmem symbolizującym" (Kinga Kawalerowicz, "Nowy wyraz", październik 1979).
Praca ta, będąca z pogranicza malarstwa i rzeźby, a także malarstwa mimetycznego i konceptualnego, urasta do roli ikony. W sensualnej pracy Kuryluk w centrum artystycznych zainteresowań znalazła się kobieta-artystka, wraz z jej wewnętrznymi, duchowymi przeżyciami, marginalizowanymi od stuleci. Udręczona twarz daje świadectwo, że wszyscy jako ludzie, nie zważając na płeć, poprzez naszą cielesność doświadczamy pełni bytu wraz z jego emocjonalnym bagażem.

Historyk sztuki, malarka, rysowniczka, autorka instalacji plastycznych, eseistka, pisarka. W 1970 r. skończył ASP w Warszawie. Studia z zakresu malarstwa i historii sztuki ukończyła w Krakowie. Współzałożycielka grupy Śmietanka oraz ruchu O poprawę. Jej najsłynniejsze prace to rysunki na bawełnianych i jedwabnych chustach, które rozwieszane i drapowane przez artystkę w różnych miejscach tworzą niepowtarzalne instalacje. Od kilku lat artystka wplata również w swoje rysunki fragmenty tekstów, często pochodzących z jej prozy, podkreślając jedność wszystkich podejmowanych przez siebie projektów: naukowych, pisarskich i plastycznych. Na dokonania prozatorskie artystki składają się dwie nowatorskie powieści: "Wiek 21 "(napisany po angielsku, wydany w Polsce w roku 1995) i "Grand Hotel Oriental".

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.