Pijaczka, 1922

Od około 1917 roku Eugeniusz Zak równolegle do pejzaży i scenek idyllicznych zaczyna tworzyć przedstawienia postaci w ciasnych wnętrzach - mieszkań, kawiarni lub bliżej nieokreślonych. Idylliczny nurt jego twórczości, w którym dominował niczym niezmącony spokój zostaje skonfrontowany z tym, w którym ukazywał radosnych artystów ówczesnej cyganerii - muzyków, tancerzy, cyrkowców oraz postacie z marginesu społecznego - pijaków i żebraków.
Oferowany obraz pod jednoznacznym tytułem "Pijaczka" ukazuje szczupłą kobietę przysiadającą na drewnianej ławie we wnętrzu bliżej nieokreślonego pomieszczenia. Obok jej ułożonej płasko na ławie dłoni stoi prawie pusty kieliszek. W obrazie tym można odnaleźć wiele analogii ze znajdującym się w Centre Pompidou w Paryżu obrazem "Wróżka", pochodzącym z tego samego okresu i o prawie identycznych wymiarach. Jednak w wyrazie "Pijaczki" jest coś bardziej przejmującego, sama portretowana obejmując się swoim lewym ramieniem i unikając wzroku, sprawia wrażenie zagubionej. Jej postać jednak przyciąga i fascynuje widza, tak jak kiedyś zafascynowała artystę.
"Pijaczka" jest wybitnym dziełem klasy muzealnej, które można uznać za kwintesencję dojrzałego stylu Eugeniusza Zaka, zarówno pod kątem budowania kompozycji, ciekawego doboru kolorów oraz ukazywania wycinka minionej rzeczywistości, przejmującej i intrygującej.