Kobieta i pajac, 1924

Swą edukację artystyczną rozpoczął w 1902 w paryskiej École des Beaux-Arts pod kierunkiem J. L. Gérôme`a. Naukę kontynuował w Académie Colarossi u A. Besnarda. W 1903 uzupełnił studia w prywatnej szkole A. Azbégo w Monachium. Po powrocie w 1904 do Paryża zadebiutował na Salonie Jesiennym. W latach 1906-08 często przebywał w Bretanii. Wstąpił do Towarzystwa Artystów Polskich w Paryżu. W 1912 r. został powołany na stanowisko profesora Académie La Palette. W 1916 r. osiadł wraz z żoną w jej rodzinnym mieście Częstochowie; wszedł wówczas w krąg przyszłych formistów. Po przeniesieniu się do Warszawy, został w 1922 r. współzałożycielem stowarzyszenia Rytm. W tym samym roku wyjechał do Niemiec, początkowo do Berlina, później do Bonn. Tutaj podjął współpracę z czasopismem "Deutsche Kunst und Dekoration". W 1923 r. osiedlił się powtórnie w Paryżu. Indywidualne wystawy artysty odbyły się w Paryżu (1911, 1925) i Warszawie (1917).
Na ukształtowanie się postawy artystycznej Zaka wpłynęła sztuka Szkoły Pont-Aven i paryskich nabistów operujących syntetyczną formą i giętkim konturem. Artysta poddał się też rozbudzonemu na początku stulecia zainteresowaniu sztuką wczesnego renesansu. Sięgał ponadto po inspiracje i wzory do perskiego malarstwa miniaturowego, chińskiej porcelany i japońskiego drzeworytu. Fascynacja stylistyką quattrocenta nasiliła się w rozwijanym przez artystę w latach 1910-1923 wątku kochanków, rybaków i pasterzy harmonijnie wtopionych w pejzażowe tło. W drugiej połowie lat 1920. częstym motywem malarstwa Zaka stały się wizerunki arlekinów i pierrotów, reprezentantów "sztucznej" rzeczywistości cyrku, jarmarku i teatru. Zastygłe w teatralnych pozach postacie o wydłużonych proporcjach artysta wpisywał w płytkie przestrzenie pustych wnętrz. W obrazach tych pobrzmiewa niekiedy ton żartobliwy, niemal groteskowy, wzmocniony przez manieryczną, taneczną pozę modeli. Do tego nurtu twórczości Zaka należy oferowany obraz, który nosi cechy stylistyczne świadczące o odchodzeniu artysty od linearyzmu na rzecz bardziej malarskiego traktowania kształtu. Formy wydobyte tu zostały subtelnie modulowaną plamą barwną obwiedzioną nikłym konturem, zaś bryłę uwydatniają świetlne refleksy. Prymat nad rysunkiem zyskuje barwa, nasycona i mocna. Kolorystyka oparta jest na trójdźwięku czerwieni, zieleni i bieli, który dopełniają akcenty błękitu, brązu i czerni. Obraz prezentowany był na wystawie "Eugeniusz Zak 1884-1926" (Muzeum Narodowe w Warszawie 2004, kat. 205, il. na s. 154).