Kobieta i pajac, 1924

Wystawiany:
"Eugeniusz Zak 1884-1926", Muzeum Narodowe w Warszawie 2004,
Reprodukowany:
Katalog wystawy "Eugeniusz Zak 1884-1926", Muzeum Narodowe w Warszawie 2004, kat. 205, il. na s. 154)
Na ukształtowanie się postawy artystycznej Zaka wpłynęła sztuka Szkoły Pont-Aven i paryskich nabistów operujących syntetyczną formą i giętkim konturem. Artysta poddał się też rozbudzonemu na początku stulecia zainteresowaniu sztuką wczesnego renesansu. Sięgał ponadto po inspiracje i wzory do perskiego malarstwa miniaturowego, chińskiej porcelany i japońskiego drzeworytu. Fascynacja stylistyką quattrocenta nasiliła się w rozwijanym przez artystę w latach 1910-1923 wątku kochanków, rybaków i pasterzy harmonijnie wtopionych w pejzażowe tło. W drugiej połowie lat 1920. częstym motywem malarstwa Zaka stały się wizerunki arlekinów i pierrotów, reprezentantów "sztucznej" rzeczywistości cyrku, jarmarku i teatru. Zastygłe w teatralnych pozach postacie o wydłużonych proporcjach artysta wpisywał w płytkie przestrzenie pustych wnętrz. W obrazach tych pobrzmiewa niekiedy ton żartobliwy, niemal groteskowy, wzmocniony przez manieryczną, taneczną pozę modeli. Do tego nurtu twórczości Zaka należy oferowany obraz, który nosi cechy stylistyczne świadczące o odchodzeniu artysty od linearyzmu na rzecz bardziej malarskiego traktowania kształtu.