Martwa natura z zabawkami odpustowymi

Eugeniusz Eibisch studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem J. Malczewskiego i W. Weissa dyplom uczelni uzyskał w 1920 roku. W 1922 roku uzyskał stypendium rządu francuskiego i wyjechał do Paryża, gdzie współpracował z artystami z Ecole de Paris: G. Braque`a, H. Haydena, M. Kislinga, C. Soutine`a, M. Utrilla, E. Zaka. W czasie pobytu we Francji dużo wystawiał między innymi w Salonach paryskich; Jesiennym i Niezależnych. Również w tym okresie artysta miał wiele wystaw m.in. w Belgii, Szwajcarii i Anglii. Eibisch był wysoko ceniony w latach trzydziestych w Paryżu, stał się po II wojnie światowej główną postacią w sztuce polskiej. W 1939 roku Eibisch powrócił do Polski i osiadł w Krakowie, gdzie pracował jako profesor na tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. W 1945 roku został rektorem tejże uczelni. W latach 1950-1969 był profesorem malarstwa w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Po wojnie brał udział w wielu prestiżowych wystawach na świecie. Na wczesną twórczość Eibischa oddziałały estetyczne koncepcje formistów. W okresie paryskim artysta malował głównie pejzaże, martwe natury i portrety o stężonej ekspresji, utrzymane w ciemnych, dramatycznych tonacjach, bliskie stylistyce Ch. Soutine`a. Jarzące się wewnętrznym światłem formy wyłaniają się w jego obrazach z płynnej materii swobodnie nakładanej farby. W drugiej połowie l. 20. Eibisch rozjaśnił paletę barw, by w l. 30. ponownie ją przygasić przewagą brązów; wydobytym z ciemnego tła postaciom i przedmiotom nadawał wymiar tajemniczości. W latach późniejszych potwierdził swą przynależność do nurtu kolorystycznego. W czasach stalinowskich tworzył zgodnie z doktryną socrealistyczną, później powrócił do ekspresyjnego traktowania barwy. W 1960 roku otrzymał nagrodę Guggenheim Museum.