Autoportret

Eugeniusz Eibisch studiował malarstwo w krakowskiej ASP w pracowni Wojciecha Weissa. Dyplom otrzymał w 1920 r.. W roku 1922 wyjechał jako stypendysta Rządu Francuskiego do Paryża. Do Polski wrócił wiosną 1939 r., powołany na stanowisko profesora krakowskiej ASP. Z macierzystą uczelnią związany był do 1949 r.. Wtedy to, na zaproszenie Franciszka Strynkiewicza przeniósł się do Warszawy i objął katedrę malarstwa warszawskiej ASP.
(...) Dominuje w tej twórczości postać ludzka (...) często jest to akt. Rzadsze są martwe natury, mimo, że tworzą całe rewie: bażantów, ryb, kukurydzy. Od czasu do czasu artysta wraca do pejzażu. Maluje najchętniej swą ulubioną Sycylię i Jugosławię (...) Eibisch zmierza w tym okresie do coraz silniejszej ekspresji. Dopomagają mu w tym stosowane środki realizacji. A więc kolor, bogaty i wspaniały, a przecież skłaniający się ku gamom ciemnym, przetrawionym, ku wyrafinowanym szarościom, fioletom, ku złamanym i trudnym do słownego zdefiniowania czerwieniom i zieleniom. Dalej kompozycja, zawsze starannie przemyślana i logiczna w budowie. Wreszcie sposób kładzenia farby na płótnie, operujący plamą szeroką, swobodną, często przechodzący w długą smugę, ujawniającą ślad prowadzenia pędzla i nawarstwienia nakładanej farby. Malarstwo to znane jest szeroko w świecie. Obrazy Eibischa znajdują się w wielu znakomitych kolekcjach zagranicznych, takich jak m. in. Netter, Chatelard i Laporte w Paryżu, Oscar Ghez w Genewie, czy Dalzell Hattfield w Los Angeles". (Jerzy Zanoziński, Eugeniusz Eibisch. Katalog wystawy, Muzeum Narodowe w Warszawie, maj - czerwiec 1967, s.32 - 33).