Głowa konia

Motywy animalistyczne pojawiały się w twórczości Edwarda Okunia regularnie, za każdym razem pozwalając artyście na rozwinięcie przed widzem pełni technicznych umiejętności. W ilustracjach, które przygotowywał dla "Chimery" Okuń często przedstawiał bestie ujęte w secesyjnych giętych kształtach. W obrazie "Wojna i my" (Muzeum Narodowe w Warszawie) artysta sportretował się wraz z żoną pośród kłębowiska węży i motylich skrzydeł. W "Zwycięstwie" (Muzeum Narodowe w Poznaniu), czy "Walce dobra ze złem" (Muzeum Mazowieckie w Płocku) zręcznie malował konie o ciężkich, ponurych i groźnych fizjonomiach.
Studium głowy konia jest dowodem na techniczną maestrię Okunia. Ograniczenie kolorystyki do bladych zieleni i szarości wiąże obraz z typowo secesyjnymi obrazami malarza operującymi podobną, elegancką i zharmonizowaną kolorystyką. Podobnie faktura i sposób kładzenia farby w jednym miejscach płasko, w drugich - impastami jest jedną z bardziej rozpoznawalnych cech jego techniki malarskiej.
Edward Okuń kształcił się początkowo u Wojciech Gersona w warszawskiej Klasie Rysunkowej. W latach 1891-1893 kontynuował edukację w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. W 1893 r. uczył się w Monachium, w prywatnych szkołach Stanisława Grocholskiego i Antona Ažbégo. Kolejnym etapem był dla artysty Paryż, gdzie studiował w Académie Julian. W 1898 r. osiadł we Włoszech, które stały się jego artystyczną ojczyzną na ponad dwadzieścia lat; mieszkał w Rzymie skąd wyjeżdżał do Anticoli Corrado, Sorrento, Amalfi i na Capri, odwiedzał Wenecję, Padwę, Rawennę, Florencję i Sienę. W latach 1901-1907 współpracował jako ilustrator z "Chimerą"; od 1906 zdobił rysunkami łamy monachijskiego pisma "Jugend". Od 1908 r. należał do ugrupowania "Odłam". W 1921 r. osiedlił się ponownie w Warszawie, skąd odbywał podróże do Włoch i na południe Europy. Od 1930 r. wykładał w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Ulubionymi tematami malarstwa Okunia były pejzaże - zwłaszcza z Włoch, portrety i kompozycje fantastyczne i alegoryczne.