AMALFI, 1931 r.

Edward Okuń ukończył szereg uczelni artystycznych od warszawskiej Klasy Rysunkowej i krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych, po akademie w Monachium, Paryżu i Rzymie. W 1897 r. przeniósł się do Rzymu, gdzie mieszkał z przerwami do lat 20. XX w. (wielokrotnie wyjeżdżał do Polski). W 1922 r. został wiceprezesem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Od końca XIX w. wielokrotnie wystawiał swoje prace na licznych ekspozycjach w kraju, a także w Paryżu, Berlinie, Kijowie, Monachium, Rzymie, Belgradzie. Jako rysownik ściśle współpracował z "Chimerą" Miriama, wykonując głównie linearne kompozycje, winiety i ilustracje do poematów. II wojnę światową przetrwał w Warszawie.
Niezwykle dekoracyjne malarstwo Okunia wywodzi się z fascynacji ornamentalną sztuką secesji, zaś oryginalna tematyka jest silnie zakorzeniona w symbolistycznych tendencjach tego okresu. W jego obrazach widać formalne i merytoryczne nawiązania do twórczości prerafaelitów, upatruje się także wpływów malarstwa włoskiego, głównie Botticellego oraz niemieckiego symbolisty - Arnolda Böcklina. Najliczniejszą grupę pejzaży Okunia stanowią widoki powstałe we Włoszech. Tamtejsze malownicze miasteczka, wzgórza, morza, skały przybierały charakterystyczne dla malarza barwy: filet, róż, błękit, lila. Okuń ujmował je w syntetyczne formy, idealizował, odrealniał. Specyficzny, dekoracyjny kontur oraz swoista kolorystyka wprowadzały w jego statyczne kompozycje fantastyczny, baśniowy nastrój.
Mimo zmian w sztuce na przestrzeni trzech pierwszych dziesięcioleci XX w. Okuń pozostał wierny swojej - nieco anachronicznej - koncepcji malarstwa wypracowanej na przełomie wieków.