Portret kobiety , 1938 r.

Prezentowana praca to rzadkość na polskim rynku antykwarycznym. Portret należał do głównego nurtu twórczości Edwarda Karnieja. Choć partia ubrania kobiety nie została ukończona, można wysnuć wniosek, że jest to portret Góralki. Znajdujące się z tyłu góry objaśniają więc pochodzenie kobiety, będąc równocześnie elementem ożywiającym kompozycję. Zwraca tu uwagę zwłaszcza niepowtarzalna, kameralna atmosfera i intymny charakter przedstawienia.
Działalność Edwarda Karnieja wiążę się z Wilnem i z Toruniem. Edukację artystyczną rozpoczął w warsztacie stolarskim, gdzie pracował przez 3 lata. Nauka została przerwana przez I wojnę światową - kontynuował ją po powrocie nad Wilię, gdzie był asystentem dekoratora teatralnego i malarza - Wacława Czechowicza. Jego nauczyciel był współzałożycielem i pierwszym wiceprezesem Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków. Kontakt z nim zawiódł młodego artystę do szkoły rysunkowej towarzystwa, gdzie uczył się u Ludomira Sleńdzińskiego. Na początku lat 30. przeniósł się do Torunia, z którym związał się do końca życia. Kontynuował tu działalność na styku malarstwa i teatru - był dekoratorem w Teatrze Toruńskim. Również tutaj włączył się w organizację życia artystycznego, angażując się w działalność Konfraterni Artystów.
Twórczość Karnieja można wpisać w historyzujący eklektyczny nurt, szersze zjawisko w sztuce europejskiej lat 20. i 30. XX wieku - interpretowany jako reakcja na działalność artystów awangardowych. Takie było Wileńskie Towarzystwo Artystów Plastyków kierowane przez Ludomira Sleńdzińskiego. Korzeni grupy - artystycznej i teoretycznej inspiracji - można upatrywać w Petersburgu, gdzie uczył Dimitrij Kardowski (z tym środowiskiem petersburskich "klasycystów" związani byli tacy twórcy jak Kuźma Pietrow-Wodkin, Aleksander Jakowlew czy Aleksander Sucharow). Wilnianie wychodzili z założenia, że sztuka ich doby pobłądziła. Wśród źródeł takiego stanu rzeczy wymieniana była pasywna postawa artystów wobec natury - czego ponurym przykładem miał być impresjonizm. Drugim naczelnym błędem był w diagnozie tego środowiska kult indywidualności artysty, który niweczył możliwość oceny sztuki według pewniejszych kryteriów. Ratunkiem był zwrot ku przeszłości - studiowanie sztuki dawnych mistrzów, oparcie twórczości artystycznej na pewnym gruncie mozolnych studiów i doskonałej znajomości technik i materiałów malarskich. Na poziomie wizualnym wiązało się to ze szczególnym przywiązaniem do precyzyjnego rysunku, podporządkowaniu mu barwy i rezygnacja z bogatych efektów fakturalnych. Dominowała postać człowieka, której realistyczne oddanie było dla wilnian celem samym w sobie.

Edward Karniej - malarz, dekorator i scenograf teatralny związany z Wilnem. W młodości uczył się zawodu stolarza. W czasie I wojny światowej został wywieziony do Niemiec, gdzie pracował jaki górnik. W 1918 wrócił do Wilna i pracował w tamtejszym teatrze jako pomocnik dekoratora. Niebawem, dzięki zachętom scenografa Józefa Czechowicza, rozpoczął naukę w Szkole Rysunkowej kierowanej przez Wileńskie Towarzystwo Plastyków. W 1921 został członkiem tego Towarzystwa i w latach 1922-1934 uczestniczył w jego wystawach. W 1931 wziął udział w wystawie w Carnegie Institute w Pittsburghu. Od 1932 mieszkał w Toruniu, gdzie do 1934 był scenografem tamtejszego teatru. Należał do toruńskiej "Konfraterni Artystów". Jego twórczość ukształtowała się w obrębie wpływów Ludomira Slędzińskiego i tzw. szkoły klasycyzmu wileńskiego. Malował portrety, w tym szczególnie chętnie portrety dzieci, ponadto akty i martwe natury, a w późniejszym okresie także pejzaże i widoki architektoniczne.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.